H@ck – Mirjam Mous (Marloes)

Bijna 400 bladzijden huiveren

 Mirjam Mous is terug op het oude niveau. Na een wat mindere Het EOS-project en een wat simpel 2C scoort ze punten met H@ck. De lijvige YA-thriller heeft alle ingrediënten voor een goed boek: spanning, sensatie, misdaad en een vleugje argwaan.

In H@ck ontmoet je Holden en zusje Prissy. Beiden leven in de nabije toekomst, waar de overheid meer macht heeft. Met een elektronisch bandje word je overal gevolgd en wordt het menu voor je samengesteld. Écht voedsel bestaat niet meer en buiten de regels om iets doen is not done. Wanneer Holden de regels overtreedt en in de wildernis oude blikken met écht voedsel ontdekt én tijdens Happy Day vuurwerk afsteekt, wordt hij opgepakt. Tijdens zijn verhoor komt hij erachter dat hij naar Cliffton instituut, een instituut voor onhandelbare jongeren, gestuurd wordt. Het is echter niet als straf bedoeld… Holden krijgt een belangrijke missie toebedeeld.
Ondertussen blijft Prissy achter. Via haar camphone wordt ze gestalkt door ene ‘Mo’, een hacker. Ze besluit hem op te zoeken tijdens Happy Day en al snel ontstaat een bijzondere band.

Mous heeft de juiste aanvliegroute voor H@ck genomen. Ze start de thriller met twee spannende situaties, werkt met een sterk opgezet wisselend perspectief en creëert de ene naar de andere cliffhanger. Hoewel het verhaal af en toe een slecht geconstrueerde zin bevat, ‘Gelukkig ben ik zo verstandig geweest om intussen in de wc te blijven.’, wordt het over het algemeen gekenmerkt door prettig taalgebruik dat gemakkelijk te lezen is. Waar dit op stilistisch gebied onvoldoende uitdaging biedt, zorgt het wel voor een kort lijntje tussen personage en lezer. Al snel voel je je aangetrokken tot zowel Holden als Prissy en kun je de situaties gemakkelijk aanvoelen. De aantrekkelijk geformuleerde dialogen, waarbij zeker de stemmen van de twee jongeren passend uitgewerkt worden, helpen daar uitstekend bij.

Ook de enscenering waarbinnen de plot zich ontwikkelt is sterk. Mous kiest de nabije toekomst, waarin ze een aantal actuele problemen hun beloop heeft gelaten. Zo was de natuur compleet vernietigd door alle gemaakte vliegreizen in de Bange Jaren en moet het nu herstellen en is het vuurwerk volledig verboden na alle discussies en medische kosten. De geconstrueerde wereld bevat technologie van de toekomst, als trackers, camphones en vita’s, maar ook daar sluit Mous aan bij de technologie van nu. Alles kan nu nog nét niet, maar is niet ondenkbaar in de komende jaren.

Op die manier creëert ze een schrikbeeld, zonder het expliciet op te leggen. Door de personages te laten leven in de wereld die onze toekomst zou kunnen zijn, en ze tegen problemen aan te laten lopen die wij willen voorkomen (geen écht voedsel meer eten, altijd gevolgd kunnen worden, nepnieuws niet meer van echt nieuws kunnen onderscheiden, afgescheiden worden van de natuur) maakt ze haar punt duidelijk: pas op met wat we doen, op alle gebieden.

Tegelijkertijd creëert ze ook een thematisch sterk en spannend verhaal. Terwijl Holden en Prissy elk hun eigen problemen oplossen en werken aan een ‘betere wereld’, maakt Mous zijdelings onderwerpen als sluikreclames in vlogs, wel of geen vuurwerk, manipulatie en continue sociale controle bespreekbaar. Deze elementen verpakt ze in een jasje van een spannend verhaal vol afgelegen ruimtes, benauwende gebeurtenissen en (on)verwachte plotwendingen.

In bijna vierhonderd pagina’s ontwikkeld Mous een interessant, gevarieerd plot dat leest als een echte pageturner. Met een open einde probeert ze de lezer te paaien voor een volgend deel. Die actie lijkt geslaagd. Hoewel slotgebeurtenissen soms uit de lucht lijken te vallen en het einde tot een ietwat afgeraffeld geheel weten te brengen, ben je als lezer louter nieuwsgierig naar het vervolg. H@ck is niet klaar; het verhaal vraagt om meer.