De tweede hemel – Karen Oosterink

Calle heeft het moeilijk met vrienden maken. Ze is niet zo sociaal en blijft op de speelplaats liever alleen staan dan zich te moeten mengen in een groepje meisjes van de klas. Maar alles verandert als ze Olivia, kortweg Liv, ontmoet. Er ontstaat onmiddellijk een hechte vriendschap tussen de twee meisjes, maar toch blijft Calle met heel wat vragen zitten, ook over Liv. Als Liv haar een aantal geheimen vertelt, zoals dat ze steelt, liegt en vreemde dingen doet, maakt Calle zich een beetje zorgen. Zeker als het steeds slechter lijkt te gaan met Olivia. Op een dag gaat het finaal mis en wordt Calles leven volledig op zijn kop gezet.

De cover en de titel geven zeer weinig weg over dit boek en ergens vind ik dat een gemiste kans, ook omdat er enkele zeer zware thema’s aan bod komen die misschien een trigger warning nodig hebben. Na het lezen van het boek begrijpt de lezer wel waarom deze titel werd gekozen, maar het is jammer dat hij in het begin niet een beetje meer uitnodigt tot lezen. Wat wel vanaf de start duidelijk is, is dat Oosterink een goede voeling heeft met de doelgroep. Ze zit Calle goed neer, als een meisje van een jaar of twaalf, dertien waarin de lezer zich meteen zal herkennen. Ik vind de meisjes wel net wat te jong om echt te spreken over een YA (het is meer een jeugdboek), maar de thema’s laten wel zien dat het misschien net te zwaar om niet in YA te vallen.

Calle is een goed hoofdpersonage om de lezer mee op pad te nemen, al had ze nog sterker kunnen zijn als de auteur iets minder de nadruk had gelegd op de link tussen de lezer en haar als verteller. Ze zit zo vaak in haar hoofd, ze vertelt heel veel, en daardoor gaat het verteltempo soms verloren. Soms is laten zien sterker dan vertellen, en dat miste ik in dit verhaal het meest: die actie.

Oosterink draait er haar hand niet voor om om serieuze thema’s aan te raken in haar boek en dat doet ze op zo’n manier dat het binnenkomt bij de lezer. Alleen al daarom vind ik dit boek perfect inzetbaar op scholen, al vind ik het wel belangrijk het boek te kaderen, zeker na het einde. Dat einde voelt iets te open, iets te snel en biedt de jongere lezer net te weinig positief perspectief om niet met een zwaar gevoel achter te blijven. Daarom is het belangrijk met jongeren die het boek lezen in gesprek te gaan en te vragen hoe zij dit verhaal ervaren hebben.

De tweede hemel is een boek dat zeker geschikt voor YA, hoewel de personages net wat te jong zijn. Oosterink haalt enkele sterke thema’s aan zoals zelfdoding, automutilatie en vriendschap. Hoewel het verhaal nog wat meer beweging had mogen hebben in plaats van het statische vertellen van Calle tegen de lezer, is het een boek dat binnenkomt en dat je niet onmiddellijk loslaat na het lezen. Een beetje meer kadering op het einde was welkom geweest, zeker voor jongeren die het boek lezen. Maar al bij al is dit zeker een boek om op te merken.