De Kleurendief – Lydia Verbeeck

Lier, 1810. Michael Van Es, kleurmeester in de ververij van De Heyder in Lier, heeft spijt dat hij geen eigen zoon heeft die hem kan opvolgen als kleurmeester. Onder zijn ververs is er wel een mogelijke kandidaat om hem op te volgen: een jongeman die volgens Van Es over de juiste kwaliteiten beschikt om een goede opvolger te zijn. Maar al snel krijgt hij zijn twijfels over Jan-Frederik Simoens. Want wat heeft deze jongeman te maken met de Gentse ronselaars die in Lier de arbeiders komen wegplukken? En is het eigenlijk wel toeval dat net zijn dochter op hem een oogje laat vallen? Wanneer op korte tijd zijn moeder sterft, zijn vader verdwijnt en tot overmaat van ramp ook zijn kleurenboekje gestolen lijkt te zijn, blijkt er ook een probleem in de ververij. Het rode kleurpigment, meekrap, wordt niet meer aangevoerd. Wat is er aan de hand?

Ik hou af en toe wel van een historische roman. Het fijne aan dit boek is dat het zich dichtbij afspeelt waardoor het meer tot de verbeelding spreekt. Maar het begin van het verhaal vond ik nogal zwaar. Er waren veel te veel personages die het verhaal voor mij enorm ingewikkeld hebben gemaakt. Ik had tijd nodig om in de sfeer van het verhaal te raken, om terug te rijzen naar 1810, maar door de overvloed aan namen en personages duurde dit langer dan voor mij aangenaam is. Soms had ik ook het gevoel dat bepaalde personages totaal geen nut hadden en niks bijdroegen aan het verhaal.

Naarmate ik verder las en de personages beter leerde kennen, viel er wel heel wat op zijn plaats. Ik begon de verschillende verhaallijnen te onderscheiden zonder de samenhang van het verhaal te verliezen en kon genieten van de sfeer die de auteur op een zeer boeiende en realistische manier schept. Ik ken zelf bijna niks van de gebruiken uit die tijd, maar vond het wel boeiend om de sfeer in de ververij op te snuiven. De auteur slaagt er ook in het verhaal heel visueel te maken voor de lezer en daardoor bleef ik wel het hele boek lang geboeid. Hoe verder ik las, hoe beter het verhaal naar mijn gevoel werd. De spanning, die goed was opgebouwd, wordt op het einde mooi afgewerkt en de verschillende vragen worden stukje bij beetje beantwoord. Ik moet toegeven dat ik het eigenlijk spijtig vond dat het boek uit was.

Hoewel ik in het begin echt moeite had om in het verhaal te komen en de verschillende personages uit elkaar te houden, kon ik naarmate het verhaal vorderde toch echt genieten van de geuren en kleuren in de ververij. De auteur maakt een zeer visuele schets van het leven in Lier in 1810 en zorgde ervoor dat ik me af en toe zelf inwoner voelde. Mooie historische roman die ik met plezier heb gelezen.