Dagboek van mijn verdwijning – Camilla Grebe (Valérie)

De Zweedse Malin Brundin keert terug naar haar geboortedorp Ormberg om samen met collega-agenten Peter, Andreas, Manfred en profiler Hanne een coldcase op te lossen. Ormberg is een klein gehucht omgeven door uitgestrekte bossen waar nog amper mensen wonen omdat er geen werk meer te vinden is. De ijzerfabriek en houtzagerij zijn gesloten, de textielfabriek is omgevormd tot asielcentrum en in de voormalige plattelandswinkel werd een provisorisch bureau voor het onderzoeksteam ingericht.
De zaak betreft de moord op een meisje van vijf jaar die onder een hoop stenen in het bos gevonden werd, acht jaar eerder. Het was Malin zelf die destijds per toeval op het lichaam stuitte. Men slaagde er toen echter niet in om het kind te identificeren. Nu – acht jaar later – is Malin vastbesloten om uit te zoeken wie het meisje was en wie haar vermoord heeft. Maar de bewoners van Ormberg staan wantrouwig tegenover de inspecteurs en laten geen reden onbenut om zich racistisch uit te laten over de asielzoekers uit het asielcentrum.
Maar op een stormachtige vrijdagavond loopt het helemaal mis. Hanne wordt gewond, onderkoeld en blootsvoets teruggevonden aan de rand van het bos door Jake, een tiener die vlakbij woont maar een groot geheim met zich meedraagt. Hij slaagt er in Hanne in veiligheid te brengen zonder zijn identiteit prijs te moeten geven maar krijgt zo per ongeluk haar dagboek in handen. Jake verdiept zich in het leven van Hanne en ontdekt dat hij niet de enige is met een groot geheim of ‘ziekte’.

Als de volgende ochtend nog een vrouwenlichaam onder de steenhoop wordt gevonden, op dezelfde manier om het leven gebracht als het vijfjarig meisje, staat het onderzoeksteam voor een raadsel. En waar is inspecteur Peter Lindgren, de man van Hanne gebleven? Hanne zelf herinnert zich bijna niets meer waardoor de inspecteurs op elkaar aangewezen zijn om de losse eindjes aan elkaar te knopen en de gruwelijke waarheid aan het licht te brengen.

Camilla Grebe bouwt het verhaal heel langzaam op. Meestal wordt het daardoor op een bepaald moment saai of langdradig maar dat is hier zeker niet het geval.
De dagboekfragmenten van Hanne zijn een mooie aanvulling op het verhaal en tonen eveneens Hannes persoonlijke strijd tegen dementie en hoe deze haar relatie met Peter beïnvloedt.
Het is denk ik ook vrij uitzonderlijk dat iemand met dementie nog aan een politie-onderzoek mag meewerken en zelfs één van de kroongetuigen blijkt te zijn. Maar dat maakt het net bijzonder want ondanks het feit dat Hanne ziek is, gelooft men wel in haar ervaring en expertise en blijft zij een enorme meerwaarde voor het onderzoek. Het dagboek waarin zij alle details van het onderzoek en van haar leven bijhoudt, is haar externe harde schijf, haar tweede geheugen.

Verder speelt het verhaal ook in op de vluchtelingencrisis. De plaatselijke bevolking van Ormberg heeft heel wat vooroordelen klaar over de asielzoekers in het asielcentrum want in het dorpje zelf is geen werk te vinden, er zijn geen winkels meer en de vluchtelingen uit het asielcentrum krijgen zomaar voedsel, onderdak en uitkeringen zonder dat ze er iets voor moeten doen. Ook Malin redeneert eerst op dezelfde manier tot Andreas haar er op wijst dat zij ook iemand had kunnen zijn die had moeten vluchten voor oorlog en honger. En dat blijkt niet eens zo ver van de waarheid te zitten…

De titel Dagboek van mijn verdwijning, heeft een dubbele bodem. Enerzijds staat er precies in Hannes dagboek beschreven hoe zij en Peter verdwenen zijn en waar ze op dat moment waren, anderzijds doelt het ook op haar ziekte. Het dagboek beschrijft nauwgezet haar aftakelen, haar geestelijk ‘verdwijnen’. Want hoe graag ze zich ook alles wil en moet blijven herinneren door het op te schrijven, door de woedeaanvallen en agressie voelt ze zich zo machteloos dat ze op een bepaald moment schrijft: ‘Lieve God, ik vraag u slechts om één enkele gunst: help me vergeten!’

En zoals meermaals zal blijken: soms is onwetendheid eerder een zegen dan een vloek.