Ooit zul je het begrijpen – Virginie Grimaldi (Valérie)

Julia heeft op korte tijd zowel haar vader als haar oma verloren en ook haar relatie is stukgelopen. Om zichzelf en haar leven weer op de rails te krijgen, geeft ze haar job en haar appartement in Parijs op en besluit ze om een job als psycholoog ad interim aan te nemen in bejaardentehuis Les Tamaris in Biarritz. Ondanks het feit dat zowel de bewoners als zij zelf aanvankelijk weinig vertrouwen in elkaar hebben, ontstaat er toch vrij snel een hechte band tussen Julia en de oudjes.
Elke bewoner heeft zijn eigen verhaal dat bestaat uit (oud) hartzeer, verlies en verdriet, kleine en grote fouten, maar ook uit vreugde, geluk en onvoorwaardelijke liefde. De sessies maken meer bij Julia los dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Maar is Julia er klaar voor om haar verhaal ook met hen te delen?
Na een tijdje dringt de vraag zich op wie nou eigenlijk wie het meest nodig heeft, de bewoners haar of zij hen?

Wat een heerlijk boek is dit!! Ik heb voor dit boek lekker veel tijd genomen om het rustig uit te lezen. Hierbij heb ik mezelf gedwongen om het regelmatig even opzij te leggen, gewoon omdat ik het nog niet uit wou hebben.

Virginie Grimaldi weet je tot in het diepst van je ziel te raken als ze de liefde van Julia voor haar papa en maminou beschrijft en de pijn van het verlies. De tranen rollen spontaan over je wangen. Maar tegelijkertijd schrijft Grimaldi zo humoristisch dat ze je even spontaan in lachen kan doen uitbarsten! Vooral toen Julia een yogales met het omaclubje toch wat onderschat bleek te hebben, heb ik meermaals luidop gelachen! Dit resulteerde in bevreemde blikken van mijn huisgenoten die uiteraard niets begrepen van mijn plotse uitbarsting…

Maar net deze humor en de licht sarcastische ondertoon maken dat dit geen zwaar beladen boek is, maar een aanrader voor iedereen die een geliefd persoon verloren heeft en dit met een lach en een traan een plaatsje wil geven.

 Verder bevat Ooit zul je het begrijpen ook een aantal uitspraken die ik jullie niet wil ontzeggen en verwerkte Virginie Grimaldi ook voor elke maand waarin het verhaal zich afspeelt een mooi en toepasselijk citaat in het verhaal.

Ik heb het gevoel dat ik een stukje papier ben dat in achten is gevouwen en voorzichtig opengevouwen moet worden om te voorkomen dat het scheurt.

Gelukkig zijn betekent niet dat alles perfect is. Het betekent dat je hebt besloten verder te kijken dan de imperfecties. (Aristoteles)

Het leven is niet wachten tot de storm voorbijgaat, maar leren dansen als het regent. (Seneca)

Hoe dieper het lijden je wezen splijt, des te meer blijdschap past er in je. (Khalil Gibran)

Tot slot nog een wijze raad van de oma’s en opa’s van Les Tamaris: ook al lijkt alles koud en donker, loop je over van verdriet, voel je je eenzaam tussen je vrienden, en heb je geen idee hoe je dit alles te boven zal komen; als je je angsten maar onder ogen ziet en in het hier en nu leeft, dan zal alles langzamerhand weer beter worden, want je weet nooit hoeveel tijd je nog rest.