Bloemen voor mijn dochter – Sarah Jio

‘Doe mij Jupiter dan maar’, zeg ik.
‘In feite een planeet, maar alles voor u mevrouw.’
Hij staat op, grijpt met zijn hand in de lucht en legt de denkbeeldige planeet in mijn hand.
‘Dank u, waarde heer.’
Hij grijnst en kijkt weer omhoog. ‘Weet je wat jij nodig hebt?’
‘Nou?’
‘De Poolster.’
Ik giechel.
‘Zodat je de weg naar huis kunt vinden, je kompas.’

Als Caroline na een zwaar ongeval weer thuis komt, herinnert ze zich niets meer.
Ze weet niet meer wie ze is – enkel wat men haar in het ziekenhuis verteld heeft – ze herkent haar eigen appartement en spulletjes niet meer, en haar verleden is één groot vraagteken.
Stap voor stap, en met een minimum aan aanwijzingen, probeert Caroline de draad van het leven weer op te pikken. Ze begint hierbij in haar eigen appartement en stuit in één van de logeerkamers op een geheime ruimte waarin ze een stapeltje brieven vindt van een vrouw uit de Tweede Wereldoorlog.
En dan is er nog Victor: de knappe en charmante eigenaar van bistro Jeanty die haar helpt om in het ‘hier en nu’ te leven en om haar onzekerheden opzij te zetten.
Maar naarmate er steeds meer flarden van herinneringen opduiken, te pas en te onpas, wordt duidelijk dat hun levens wel eens veel meer met elkaar verweven zouden kunnen zijn dan Caroline ooit voor mogelijk gehouden had.

Aanvankelijk had ik het er moeilijk mee om dit boek te lezen. Dit heeft echter niets met het boek zelf te maken want het leest vlot, en het is ook helemaal niet langdradig of zo! Maar ik merkte dat ik af en toe een smoes verzon om even iets anders te doen dan verder te lezen.
Na een tijdje werd het me pas duidelijk waarom: ik was bang.
Bang?! Waarvoor dan? zal je wel denken.

Sta me toe jullie even iets over mezelf te vertellen. Ik ben iemand die niet snel bang is. Spinnen zet ik netjes en volledig in tact buiten, hoogtes kunnen me hooguit een beetje benauwen en in het donker voel ik me niet zo op mijn gemak, maar er is één ding dat me echt doodsbenauwd maakt… Er is die beklemmende, allesoverheersende en voornamelijk irrationele angst die me als moeder soms overvalt: de angst om je kind(eren) te verliezen. Ook al is mijn dochter op dat moment alive and kicking, ze is mijn wereld, en ik heb geen idee hoe ik verder zou kunnen leven zonder haar.

Erover lezen is dus iets waar ik het bijzonder moeilijk mee heb. Ik leef zo sterk mee met personages uit boeken waardoor ik al die emoties ook echt voel en dat een huilbui niet uit kan blijven. Maar aan de andere kant lucht het ook op en is het goed om je angsten onder ogen te komen.
Daarom ben ik blij dat ik doorgezet heb, want het is beslist de moeite waard om dit verhaal te lezen!

Sarah Jio bewijst met deze roman dat ze heel wat in haar mars heeft.
Het geheugenverlies van één van de hoofdpersonages is een meerwaarde. Het werpt een heel andere kijk op het verhaal.

Verder bevat Bloemen voor mijn dochter naast bikkelharde en verdrietige – ook mooie, tot de verbeelding sprekende passages. Parijs wordt tot in de details beschreven met al haar kleuren en geuren, bekende plaatsen, pittoreske huisjes en winkeltjes, schilderkunst en lekker eten.
Uiteraard is ook een liefdesverhaal niet weg te denken uit deze setting waarin de stad van de liefde centraal staat.

Bloemen voor mijn dochter is een pakkend mooi, ontroerend, maar ook schrijnend verhaal. Het heeft me sterk aangegrepen en meermaals tot tranen toe bewogen.