Stiefzus – Jennifer Donnelly (Marloes)

Lieve Isabelle,

‘Dit is een duister verhaal. Een akelig verhaal. (…). Het is akelig voor elk meisje dat de weg kwijtraakt. Nog akeliger voor een meisje dat zichzelf kwijtraakt.’ Niemand zou willen dat dit verhaal over hem of haar gaat. Helaas heb jij niets te kiezen: het verhaal gaat over jou. Jennifer Donnelly beschrijft het in Stiefzus, en haar eerste woorden die ik hierboven noteerde, zijn meer dan waar. Je verhaal is duister en akelig. Zeer akelig. En je kunt er niets aan doen.

Eigenlijk is het leven heel wreed. In de proloog wordt duidelijk dat de schrikgodinnen jouw levenslijn op een kaart hebben getekend. Het doodshoofd dat markeert wanneer jij het leven zult laten, is al behoorlijk zwart van kleur en alles wijst erop dat jij niet heel lang meer hebt. Fortuin heeft jouw kaart echter gestolen en hij is vastberaden iets aan de levenslijn te doen. Hij reist af naar Saint-Michel om jou te redden. Echter, de oudste schrikgodin vertrekt ook: ‘Maar ik zal doen wat wij schrikgodinnen altijd hebben gedaan. Ik zal het meisje ervan weerhouden haar kans te grijpen.’

Terwijl jij niet wist wat je boven het hoofd hangt, verandert jouw leven van de een op de andere dag. Na het bal van de prins krijgen jullie bezoek. De prins is op zoek naar de vrouw van zijn glazen muiltjes en jullie moeder heeft besloten dat jij – of je zus – deze vrouw moet zijn. Om het muiltje te passen, moet je van haar je tenen eraf snijden. Onder druk van je moeder doe je dit. Helaas word je gesnapt. Je stiefzusje Ella blijkt het meisje te zijn en zij vertrekt met de prins. Jullie blijven achter met jullie, steeds gekker wordende, moeder en jullie leven wordt ronduit zwaar. Jullie worden door de inwoners van het dorp met de nek aangekeken en jij wilt nog maar op één manier gelukkig worden: je wilt mooi worden. Je komt met de elfenkoningin Tanaquill in aanraking, maar zij helpt je niet zomaar. Je zult eerst de ontbrekende delen van je hart moeten terugvinden. Dan begint de ellende pas echt.

Je verhaal is verschrikkelijk, dat beaamt iedereen denk ik, maar toch is het prettig om je verhaal te lezen. Donnelly gebruikt alledaagse woorden om te vertellen wat er gebeurt en daardoor leest alles ‘als een trein’. Mooi gevonden daarbij is ook de Assepoester-achtige start. Even waan je je als lezer in deze sprookjeswereld en geniet je van de dingen die gebeuren, waarbij het speciaal is dat je nu niet met de ‘Assepoesterzus’ meekijkt, maar met één van de lelijke stiefzussen. Het perspectief ligt nét even anders, waardoor jullie verhaal direct al heel verrassend is. Gelukkig wijkt Donnelly al snel van het ‘Assepoesterpad’ en gaat ze met jullie verhaal haar eigen weg: ze schept een nieuwe werkelijkheid. Helaas is die werkelijkheid wel iets gruwelijker en bloederiger dan de wereld van Assepoesters zussen.

Natuurlijk gaat je verhaal, net als het verhaal van Assepoester, over jaloezie. Hoewel dat een onderwerp is waar we natuurlijk veel vaker over lezen, is het in jouw verhaal écht een beetje anders. Dat komt vooral doordat jij als hoofdpersoon in eerste instantie niet het slachtoffer van de jaloezie bent, maar een dader wordt. Dat is iets waardoor we je als lezer helemaal niet zouden mogen, maar toch zorg je direct voor sympathie. Misschien is het wel doordat we zo goed met je mee kunnen kijken. Je vertelt ons alles wat je denkt en voelt en daardoor lijk je al snel een van ons.

Tot slot wil ik nog twee dingen opmerken. Allereerst wil ik een compliment geven aan degene die jouw verhaal opschreef. Soms gebruikt zij prachtige zinnen om jouw verhaal zo goed mogelijk te vertellen: ‘Jaloezie. Het is als een heel heet, heel fel vuur. Het verteert je, tot er niets meer van je over is dan een rokende bouwval, helemaal hol vanbinnen.’ Ten tweede wil ik je meegeven dat je verhaal, hoe magisch en vol fantasie ook, mij geraakt heeft. Bij vlagen kon ik met je meehuilen en op andere momenten rouwde ik mee. Je bent voor mij een soort Jehanne d’Arc, Assepoesterzus en dappere dodo in één.

Liefs,

Een lezer