Het beste wat we hebben – Griet Op de Beeck (Lisa)

Midden in een zitting wandelt Lucas de rechtszaal uit. Aangezien hij de rechter is, gaat dit niet onopgemerkt voorbij. Hij neemt drie maanden onbetaald verlof omdat het leven hem allemaal even te veel wordt. Zo komt hij bij een brug terecht die bekend staat om zijn hoge zelfmoordcijfer. Even overweegt Lucas te springen, maar iets houdt hem tegen. In plaats daarvan verhuist hij uit het huis waar hij samenwoont met zijn vrouw naar een huisje dicht bij de brug. Hij is van plan om zijn onbetaald verlof te gebruiken om te patrouilleren op de brug. Op deze maner wil hij mensen die willen springen laten zien dat ze nog iets hebben om voor te leven. Lucas heeft geen contact meer met zijn ouders. Zijn jongere zus Suzanne verblijft in een psychiatrische instelling met een dissociatieve identiteitsstoornis. Ze heeft deze ontwikkelt door een trauma in haar jeugd.

Het beste wat we hebben heeft me doen nadenken over het leven en de kostbaarheid ervan. Net als Lucas hebben we er allemaal wel eens behoefte aan om ons leven even on hold te zetten, zodat we de tijd hebben om even stil te staan. Toch wordt er in onze huidige maatschappij maar al te vaak de nadruk gelegd op vooruit gaan. Isabelle, de vrouw van Lucas, is hierbij de stem die niet begrijpt dat we als mens niet continu vooruit kunnen blijven gaan. Mensen die het mentaal zwaar hebben, krijgen vaak dit soort verwijten naar hun hoofd geslingerd. Lucas mag dan zelf geen ouder willen worden, toch neemt hij deze rol op voor verschillende mensen in zijn leven: zijn zus, zijn stiefdochter en zelfs een jongen, Riley, die hij tegenkomt op de brug.

Ik vind het geweldig dat dit boek laat zien dat je niet altijd een biologische ouder moet zijn om deze rol op een goede manier te kunnen invullen. Enkele maanden geleden las ik het tweede deel van dit drieluik vaan Griet Op de Beeck. Het beste wat we hebben voelt om de een of andere reden minder zwaar aan dan Let op mijn woorden. Ik kan er mijn vinger niet op leggen hoe dit komt. Want beiden hebben te maken met zware thema’s zoals seksueel misbruik. Maar het blijft een boek van Griet Op de Beeck, dus je mag je wel verwachten aan jeugdtrauma’s die de ondertussen volwassen personages nog steeds proberen te verwerken. Nu ik de reeds verschenen delen gelezen heb, ben ik helemaal klaar voor wanneer het laatste deel uitkomt.