Façade – Esther Verhoef (Valérie)

Alleenstaande mama Iris van der Steen woont samen met haar zoontje Levy in Utrecht. Sinds haar scheiding twee jaar geleden heeft ze niet meer aan zichzelf gedacht maar enkel geleefd en overleefd. Als haar moeder haar uitnodigt om in Portugal op vakantie te komen bij haar en haar nieuwe vriend Philippe, komt dit als een welkome afleiding.
Levy gaat bij een vriendje op een vakantiecamping logeren en ondertussen kan zij met de oude Defender van haar moeder die ze ‘Toet’ noemt naar Portugal rijden. Toet was voor herstelling in Nederland, maar nadat Iris hem opgehaald heeft, loopt het al bij het verlaten van het tankstation bijna mis. Ze rijdt een lifter aan. Iris herkent de knappe sportieve man van bij het fitnessen en nadat ze hem verzorgd heeft, stelt hij zich voor als Mischa. Schuldbewust besluit ze hem mee te nemen omdat hij toevallig ook richting Spanje moet. Maar is dat wel zo toevallig?
Eigenlijk kent ze Mischa helemaal niet… Is hij wel wie hij zegt dat hij is en belangrijker nog, kan ze hem wel vertrouwen?
Als Mischa plots verdwijnt en Nick verschijnt, komt alles in een stroomversnelling terecht en neemt de roadtrip een onaangename wending.

Façade leest vlot en wordt op geen enkel moment langdradig. Esther Verhoef doet haar uiterste best om je zo vaak mogelijk op het verkeerde been te zetten en alles wat je voor waarheid aannam aan het wankelen te brengen. Ze wekt goed spanning op en werkt regelmatig naar een hoogtepunt toe, maar de echte climax blijft uit waardoor het einde toch een beetje voorspelbaar wordt. Dat is spijtig maar het neemt niet weg dat het een goed boek is.
Ondanks het feit dat in het genre van thrillers het onderscheid tussen een gewone -, literaire – of psychologische thriller nogal vaag is, kreeg ik wel eerder het gevoel van een psychologische thriller in plaats van een literaire thriller.

De kaft van het boek wekt meteen hoge verwachtingen op! Donker zoals de nacht, ruw zoals schuurpapier en bedekt met een zwart geaderd reliëf dat doet denken aan een blik in een gebarsten spiegel of een met bloed besmeurde foto…
Het woord façade komt van het Latijnse woord facies dat gezicht wil zeggen. Op de kaft staat ook één helft van het gezicht van een vrouw afgebeeld, het gezicht van Iris.
De titel is goed gekozen aangezien we het woord voornamelijk gebruiken voor iemand die zich ergens achter verbergt, of dingen doet om de schijn hoog te houden. En dat is wel het minste wat je kan zeggen over wat Iris gedurende de hele helse autorit naar Portugal moest doen…