De jongens van Nickel – Colson Whitehead (Marloes)

En dit is waarom je Colson Whiteheads roman moet lezen!

 Eindelijk is de nieuwe roman van Colson Whitehead uit: De jongens van Nickel. Na het allesverbluffende Ondergrondse spoorweg liggen de verwachtingen hoog. Dit boek zou maar zo weer eens op de favorietenplank kunnen komen te staan. En dat blijkt zeker waar! Whiteheads nieuwe roman mag niet ongelezen blijven. Waarom niet? Nou, hierom!

De plot is anders dan anders
Hoewel Whitehead aangeeft dat het boek bewust op fictie, heeft het verhaal veel realistische elementen. Whitehead heeft zich laten inspireren door een verhaal dat in Amerika boven water kwam en schreef daarop deze verschrikkelijke roman.
De jongens van Nickel gaat over, hoofdzakelijk, Elwood. De zwarte jongen is vastbesloten iets van zijn leven te maken. Hij doet goed zijn best op school en hoopt te mogen studeren. Even lijkt dit uit te komen, maar op de eerste dag van zijn studie gaat het mis. Hoe voorzichtig Elwood ook is, hij maakt die dag een cruciale fout. Hij stapt bij iemand in de auto en even later worden ze aangehouden. De auto blijkt gestolen. Zonder echt te luisteren naar het verhaal van Elwood, besluiten de rechters hem een straf op te leggen: hij moet naar de tuchtschool Nickel.
Die tuchtschool is helaas verschrikkelijker dan verschrikkelijk. Het leven van de jongens is een regelrechte ramp en het is daar meer overleven dan echt leven. Elwood maakt kennis met de geweldrijke wereld, ontdekt dat je vaak maar beter je mond kunt houden en dat wegkomen lastig is. Helaas ontdekt hij ook de gevaren van de tuchtschool en komt hij eerder dan gehoopt in aanraking met het ‘Witte Huis’ en ‘naar achteren’.

De plot is uiterst interessant en verschrikkelijk. Als lezer krijg je diverse gruwelen te verstouwen en moet je leren omgaan met het feit dat gelijkheid niet bestaat in de wereld van Elwood. Het verhaal confronteert en plaatst je in een compleet onveilige wereld.

De opbouw van het verhaal is sterk
Whitehead begint zijn verhaal met een passage over de tuchtschool, waarbij de tuchtschool niet meer open is en er opgravingen gedaan worden. Er wordt onder andere gezocht op de begraafplaats en er wordt ontdekt dat er een geheime begraafplaats was, aan de andere kant van het gebouw. De lichamen die daar liggen zijn niet meer in tact. Duidelijk is dat er veel geweld moet hebben plaatsgevonden. Vervolgens keer je terug in de tijd en ga je met Elwood mee.

Deze opbouw brengt een goede vorm van spanning en een naar onderbuikgevoel met zich mee. Als lezer heb je direct het idee dat die tuchtschool niet ‘in orde’ is, maar je weet nog niet precies wat er aan de hand is. Dat maakt dat je zowel angstig als op een vreemde manier ‘gretig’ door wilt lezen. Je wilt lezen wat er gebeurd is, maar tegelijkertijd wil je ook niet geconfronteerd worden met die gebeurtenissen. Het blijkt een oersterke combinatie die je als lezer een inwendig conflict bezorgt.

De personages zijn sterk uitgewerkt
Hoewel Elwood en zijn ‘vrienden’ wellicht een wat ver van je bedshow zijn, kun je je prima identificeren met deze jongens. Vooral Elwood is sterk opgezet door Whitehead. Door al in het begin aandacht te besteden aan deze jongen als een hardwerkende, lieve, goede jongen, weet hij de goedkeuring van zijn lezersgroep te krijgen. Op het moment dat Elwood dan een ‘misdaad’ begaat, ziet iedereen de onschuld. Vervolgens gaat de schrijver langzaam over op de gruwelen bij Nickel. Elwood zit op dat moment al zo in je hart dat je niet anders kunt dan ook lijden.

Zo gezien zou De jongens van Nickel niet eens ongelezen mogen blijven liggen op je nachtkastje. Hoewel het boek geen relaxt avondje lezen met zich mee zal brengen, zorgt het zeker wel voor voldoening. De lezer die graag geconfronteerd of geshockeerd wordt, is bij Whiteheads nieuwe roman aan het juiste adres!