Discussie op donderdag: serie of standalone?

Marloes
Met enorm veel verbazing kon ik jaren geleden kijken naar de meiden die niet konden wachten op het nieuwe deel in de Pretty Little Liars-serie. Hetzelfde gold voor de fans die uren in de rij stonden voor de boekwinkel wanneer het volgende deel in de Harry Potter-reeks uitkwam. Mijn mening was helder: een boek in een serie? Dat is alleen bestemd voor jonge lezers!

Als kind vond ik het geweldig: wanneer ik een bepaald boek van een bepaalde schrijver/schrijfster leuk vond, snakte ik naar vervolgdelen. Denk maar eens aan de Hoe overleef ik-serie, of eerder nog, de reeks Heartland-boeken. Ik las maar wat graag een hele serie van A tot Z en het feit dat verhalen misschien wat diepgang verloren, doordat ze over veel delen gerekt moesten worden, deed me niets. Dat veranderde naarmate ik ouder werd.

Series begonnen me tegen te staan. Vooral thrillerreeksen die bestonden uit meer dan vijf delen legde ik het liefst zo ver mogelijk bij mij vandaan: personages maakten nauwelijks veranderingen door, dezelfde verhaalstructuren domineerden in elk verhaal en soms dacht ik zelfs even te zien dat moorden op elkaar gingen lijken. Kortom: mijn beeld van series was ronduit negatief!

Toch stel ik dat beeld met liefde bij. Een beetje dan. In de afgelopen jaren heb ik wel wat series gelezen die ik prachtig vond. De Lunar Chronicles van Marissa Meijer is zo’n voorbeeld. Het eerste boek opent een verhaal en het tweede boek gaat daarop door, maar dan vanuit een ander personage. Zo werkt Meijer vijf delen door. Vervolgens gaat ze over op een nieuw concept: het robotje uit de delen krijgt ook een stem. Deze boeken (inmiddels twee in de serie) zijn vormgegeven als graphic novels. De serie van Marissa Meijer vind ik daarin zo speciaal, dat ik graag een uitzondering maak.

Ook de serie van Jan Guillou vind ik de moeite van het lezen. Na het lezen van elk deel uit de serie is het verhaal voor mij nog niet voldoende af en ben ik benieuwd naar het nieuwe deel. Toch weet Guillou de diepgang in de verhalen en de ontwikkelingen van de personages wel te waarborgen.

Een derde serie, die ik zeker niet ongenoemd mag laten, is de reeks van Marcel Vaarmeijer. Hoewel de serie nog niet af is en er pas drie boeken verschenen zijn, vind ik de reeks nu al speciaal. Het eerste boek bevat het verhaal van een oude vrouw en zij vertelt daar onder andere over haar vroegere liefdes. De verhalen die erna komen – de andere boeken – bevatten spin-offs van het verhaal. Wat was er gebeurd wanneer de oude vrouw bij een andere man was gebleven? Díe inslag van de serie bevalt me en in combinatie met de boeiende schrijfstijl en de kritiek op de maatschappij in de boeken trekt me enorm aan. Die serie zal ik dan ook van A tot Z lezen. Dat beloof ik.

Daarnaast zijn er talloze trilogieën die mij op een of andere manier wel weten te boeien. Denk bijvoorbeeld aan de trilogie van Suzanne Collins: The Hungergames of de trilogie van Veronica Roth, beginnend met Divergent. De reeksen van Jennifer L. Armentrout, waarbij de Lux-reeks de nieuwste in mijn boekenkast is, vind ik ook wel oké. Toch krijg ik juist bij dit soort reeksen naarmate de reeks vordert meer het idee dat er weinig vernieuwende elementen in zitten.

Stiekem moet ik inmiddels wel zeggen dat ik van binnen wel een beetje juich wanneer ik een eerste deel van een serie recenseer. Tenminste; als ik blij word van het deel. Het betekent dat ik nog vaker mag genieten van eenzelfde schrijfstijl, plotontwikkeling of personage van wie ik ben gaan houden. Ook dát is wat waard.

Misschien mag ik voorzichtig concluderen dat een thrillerserie of ‘opgelegde serie’ me misschien niet zo meer boeien kan. Series waarin elke keer dezelfde rechercheur op pad gaat en haar of zijn leven steeds meer het leven van een clichérechercheur gaat vertolken leg ik liever weg. Ook series als Pretty Little Liars, die me na een tigste deel niets nieuws meer brengen, lees is liever niet voor mijn plezier. Mijn nekharen gaan overeind staan wanneer ik de indruk krijg dat een auteur een vervolgdeel invoegt, om maar mee te deinen op het succes van de eerdere delen. Dát is voor mij een reden om een boek weg te leggen.

Series zijn oké. Echt waar. Maar alleen wanneer de schrijver met zorg diepgang, ontwikkelingen en verschillen in de gaten houdt. Wanneer een verhaal niet klaar is na één deel en zó uitgediept kan worden dat het meerdere delen kan beslaan. Wanneer een reeks uniek wordt door de verschillende delen, à la Meijer of Vaarmeijer. Wanneer het verhaal een langere tijd beslaat, à la Guillou. Anders mag de serie zich voor mij beperken tot één deel. Juist: een standalone. Een goede standalone is even moeilijk en indrukwekkend.

Maar goed, wie ben ik? Van welke serie kun jij enorm genieten en waarom? Van welke standalone word jij écht blij? Is jouw kast serieproof of heb jij een voorkom-serie-alarm? Laat het hieronder weten!

Lore
Ik ben helemaal weg van series. Dit vind ik de beste boeken. Ik lees dolgraag en ik geniet er dan steeds met volle teugen van als de boeken lekker lang zijn. Helaas, nu ga ik mezelf tegenspreken, vind ik erg dikke boeken vaak ontmoedigend. Wanneer ik een boek lees wil ik het altijd uitlezen, goed of niet goed maakt niet uit. Ik hoop steeds dat het nog beter zal worden. Wanneer ik dan een minder goed boek moet lezen van honderden pagina’s ben ik al gauw ontmoedigt. Ik lees liever iets dunnere boeken, deze zijn veel handiger om vast te houden.

Wanneer ik de serie of de schrijver ken, en ik zeker weet dat ik het verhaal goed zal vinden heb ik dan weer liefst zoveel mogelijk pagina’s. Daarvoor zijn series dan weer perfect! Zo heb je geen al te dikke boeken, maar heb je toch duizenden woorden tot je beschikking. Ik ben steeds ontzettend benieuwd naar wat er verder, na een tijdsprong, nog gaat gebeuren in het boek en daar krijg ik helaas niet bij alle boeken een antwoord op.

Er zijn series zoals bijvoorbeeld De zeven zussen van Lucinda Riley die heel erg lang zijn en de boeken zijn ook vrij dik. Bij deze serie is elk boek geschreven uit het standpunt van een andere zus. In elk boek is er ook nog eens een sprong naar het verleden. Zo lijkt het boek niet honderden pagina’s lang omdat je precies twee boeken in een leest. Dit is een geweldige reeks en zo lees ik de boeken graag.