Zwanenzang – Karin Fossum (Lisa)

Een jongeman en tiener ontmoeten elkaar op het strand. Een alleenstaande moeder vindt een zorgwekkende tekening in haar zoon zijn slaapkamer. De volgende dag wordt het lichaam van de zestienjarige Gritt Zeeland aangetroffen in het Svartlandbos. Wat kunnen deze schijnbaar losstaande gebeurtenissen met elkaar te maken hebben?
Als hoofdinspecteur Konrad Sejer de zaak rond Gritt Zeeland toegewezen krijgt, stapelen de vragen zich in eerste instantie in een snel tempo op. De dode tiener was een beeldschoon, maar wat meer teruggetrokken meisje. Ze leek niet veel vrienden te hebben. Toch waren er zowel jonge als oude mensen die haar vanaf een afstand bewonderden. Naarmate het onderzoek vordert, komen er enkele krenkende geheimen over haar naar boven.

Karin Fossum wordt als een van de beste Scandinavische thrillerschrijvers beschouwd. Ze gaat gruwelijke en gedetailleerde beschrijvingen niet uit de weg. Waardoor ze mijn aandacht ook wist vast te houden. Zwanenzang wordt geschreven vanuit het perspectief van inspecteur Konrad Sejer en het perspectief van de moordenaar. Dit is een enorme meerwaarde voor het verhaal. Doordat je als lezer in het hoofd van de moordenaar zit, ben je veel gemotiveerder om het raadsel op te lossen.

Karin Fossum geeft je net genoeg info om te blijven raden. Toen tegen het einde de naam van de dader vernoemd werd, zat ik even met mijn mond vol tanden. Het was zelfs zo verrassend dat ik het stukje opnieuw heb gelezen, om er zeker van te zijn dat ik niet mis gelezen had.

De verschillende personages bevatten verschillende lagen. Net doordat ze allemaal nogal wat twijfelachtige karaktereigenschappen hadden, kon iedereen de moordenaar zijn. Het enige minpuntje is dat het verhaal niet is opgedeeld in hoofdstukken. Hierdoor vond ik het soms moeilijk om een plaats te vinden om het boek even weg te leggen. Wat als gevolg had dat ik meestal nog een heel stuk verder las. Misschien was het dus wel een slimme marketingstrategie.😉

Zwanenzang is de 15^de thriller die is verschenen met Konrad Sejer als hoofdinspecteur. Konrad en zijn collega Jacob Skarre zijn dus al goed op elkaar ingespeeld. Hun dynamiek en de schrijfstijl van Karin Fossum doen me overwegen om terug te gaan naar het begin, waar het allemaal begon voor dit inspecteursduo. Als dat geen compliment is, weet ik het ook niet.