Drijfzand – Marina Defauw

Jolien is dertien en is na een schoolbezoek van auteur Karen Roelens onder de indruk. Ze wil niets liever dan zelf schrijfster worden en begint gedreven aan een spannend vampierverhaal. Maar omdat ze al snel vastloopt met het verhaal, besluit ze Karen te mailen voor tips. Wanneer de auteur zelfs blijkt te antwoorden slaat de bewondering om in aanbidding en kan Jolien aan niets anders meer denken dan aan schrijven en Karen Roelens. Toch blijft ze vechten met het vampierverhaal. Dat verandert wanneer ze op zolder enkele mysterieuze brieven vindt…

Drijfzand verscheen eerder als De C-brieven. Marina Defauw voegde enkele verhaallijnen toe om het verhaal nog spannender te maken, vertelt de achterflap. Helaas was dat voor mij niet voelbaar en bleef het boek heel oppervlakkig waardoor het mij niet kon bekoren.

Vanaf de eerste bladzijden is het niet zo duidelijk voor welke leeftijd dit boek precies is bedoeld. Door het verwijs naar het hebben van je eerste vriendje en heel wat toespelingen naar seks, krijg je het gevoel dat het een boek is voor 14-, 15-jarigen, maar het gedrag van Jolien en het overdreven drammerig zijn naar Karen Roelens toe, geven soms het gevoel dat ze een kind van 10 is dat haar zin niet krijgt. Daarnaast lijkt het alsof de auteur verschillende verhaallijnen als idee had en niet kon kiezen waardoor ze al die lijnen maar heeft gebruikt. Daardoor gaat het soms van de hak op de tak, wordt de ene verhaallijn gewoon vergeten en niet meer verder opgenomen om plaats te maken voor de volgende. Zo is er de lijn met de jongens en verliefd worden, die te pas en te onpas wordt aangehaald en dan weer wordt vergeten, het pestgedrag van Sien waar uiteindelijk niets meer mee wordt gedaan, de inhoud van de brieven… Er zitten zoveel dingen in, maar geen van die dingen wordt goed vastgenomen en uitgewerkt.

Gelukkig heeft Defauw een fijne schrijfstijl waardoor je snel door het boek gaat. Ze gebruikt vlotte, korte zinnen die fijn lezen. Ook de cover vind ik zeker wel leuk gedaan voor de doelgroep, maar ergens zie je de chaos al van de verschillende verhaallijnen. Het voelde voor mij als een verplicht boek van de leeslijst van vroeger op school, een boek dat al jaren oud is en er gewoon nog is uit gemak, maar niet omwille van het leesplezier.

Drijfzand is geen boek dat me kon bekoren: de drammerigheid van het hoofdpersonage, de chaotische verhaallijnen en de wisselende leeftijdscategorie maakten van het boek een slordig geheel dat de lezer niet kan vasthouden. Gelukkig leest het dankzij de vlotte schrijfstijl van de auteur wel vlot, waardoor je het niet direct aan de kant legt, maar toch weet het niet te overtuigen. Jammer.