De anderen – C.J. Tudor (Marloes en Lisa)

“Vermist is anders dan dood”

 Wanneer Gabe op de snelweg rijdt, onderweg naar huis, komt hij in een file te staan. Balend dat hij nu niet op tijd is om zijn dochter in bed te doen, wacht hij tot er weer beweging in de reeks auto’s komt. Dan valt de auto voor hem op: het is een oude auto met aanstootgevende stikkers als ‘toeter als je geil bent’. Terwijl Gabe zich verbaast over deze auto, ziet hij iets wat zijn hart even stil doet staan. Zijn dochter, Izzy, zit achterin de auto. Haar geluidloze schreeuw, ‘Papa’, is het laatste wat hij van haar ziet. Hij zet de achtervolging in, maar is te laat. De auto is weg.

Marloes

Zo begint de razendspannende thriller van C.J. Tudor. Na De Krijtman en De terugkeer schiet de Britse auteur wederom in de roos. Deze keer doet ze dat met de afschuwelijke De Anderen. Na slechts een paar pagina’s weet ze de lezer in een houdgreep te nemen die elke paar extra bladzijden lijkt te verstrakken.

Een aantal jaren nadat Gabe zijn dochter ontvoerd zag worden, leeft hij op de snelweg. Zijn vrouw is op de bewuste dag vermoord en ook zijn dochter zou vermoord zijn. Hoewel de zaak ‘afgerond’ is, weet Gabe zeker dat er iets niet klopt. Hij heeft zijn dochter immers gezien in de oude auto. Elke dag trekt hij over de M1 (snelweg) en gaat hij elk wegrestaurant aan, op zoek naar zijn dochter. Samen met ‘De Samaritaan’ probeert hij de waarheid te achterhalen. Ondertussen ziet Katie, serveerster bij een wegrestaurant, hoe de steeds mager wordende man dag in dag uit op zoek is naar zijn dochter. Zij heeft echter geen idee dat het web om Gabe steeds strakker gesponnen wordt.

Al in het begin van De Anderen vindt het motorisch moment plaats. De lezer is nog maar een paar bladzijden onderweg of de ontvoering van Izzy is al gepasseerd. Vervolgens wordt de lezer een paar jaar de toekomst in geslingerd, om daar geconfronteerd te worden met een wanhopige Gabe, een mysterieus meisje dat verzorgd wordt door iemand, Fran en dochter Alice en serveerster Katie. Hoewel je nog geen idee hebt hoe de relaties onderling precies liggen, weet je dat deze personages allemaal een belangrijke rol gaan spelen.

En dat blijkt te kloppen. Tudor weet op geweldige wijze de plot op te bouwen. De geoefende lezer denkt halverwege een deel van de oplossing in handen te hebben, maar de precieze toedracht van alles is dan nog ver onder water. Tudor onthult lange tijd slechts het topje van de ijsberg. Bovendien speelt ze met de juiste vormen van spanning. Het verhaal an sich bevat weinig bloed of horror, maar wordt gesierd door een veel engere vorm van spanning: vermissing en mysterie. Wie is het meisje in de cursieve delen? Wat is er aan de hand met Fran? Tudor speelt handig met open plekken en wisselt geregeld van personage naar personage. Lang niet al die personages zijn op hun beurt betrouwbaar, waardoor je als lezer niet zeker weet welke informatie wel of niet klopt.

De Anderen is in elk opzicht een geslaagde thriller. De plotopbouw is tot het einde goed doordacht en Tudor weet de juiste balans te houden tussen ‘te veel vertellen’ en ‘onvoldoende vertellen’. Even neigt het eind van het verhaal te verzanden in het-oplossen-van-alle-losse-eindjes, maar gelukkig laat Tudor nog wat over voor de lezer. Na de laatste letters is het aan je eigen fantasie. En dat is wel zo gruwelijk.

Lisa

Ik krijg niet snel schrik, wanneer ik een boek aan het lezen ben. Toch heeft De anderen dit gevoel bij me kunnen opwekken. Het zit op een geniale manier in elkaar. Wat ikzelf het meest creepy vond is dat het zo levensecht is. Er zou zo maar een organisatie kunnen bestaan die voor rechtvaardigheid zorgt aan mensen die ze waardig achten. Het enige wat ze ervoor terugverwachten is een wederdienst. Als ik denk waartoe de mens in staat is om ‘rechtvaardigheid’ of wraak te bekomen lijkt me dit niet eens zo onwaarschijnlijk. Rond dit idee is dit boek opgebouwd. Ik moet er zelf niet te veel over nadenken of ik krijg opnieuw de kriebels. Gabe en Fran hebben zelf ook verschrikkelijke dingen op hun kerfstok. Dat maakt het allemaal zo interessant en laat me spelen met de gedachten dat de doodnormale mensen soms net zo gevaarlijk kunnen zijn als de zwaarste topcriminelen.

Dit was mijn eerste boek van C.J. Tudor. Toen ik las dat ze de inspiratie voor haar boeken haalt bij echte gebeurtenissen, was ik nog meer geïntrigeerd om haar andere boeken te lezen. Ik kan me alvast vinden in haar bijnaam als de Britse Stephen King.