Brieven aan de duisternis – Brigid Kemmerer

‘Ik zou net zo goed brieven aan de duisternis kunnen schrijven en een antwoord verwachten. Ik weet niet eens wie je bent, maar ik heb het gevoel dat ik je begrijp. Ik heb het gevoel dat jij mij begrijpt.’ 

Juliets moeder was een professionele fotograaf die de hele wereld afreisde om de ene na de andere schitterende, schrijnende of gruwelijke foto maken. Na haar dood heeft Juliet het moeilijk met afscheid nemen en schrijft ze brieven die ze achterlaat op het graf van haar moeder. Declan werkt op het kerkhof vanwege een taakstraf en vindt daar een van Juliets brieven. Hij besluit haar brief niet onbeantwoord te laten en zo ontstaat er een bijzondere briefwisseling en vriendschap. Op papier vertellen ze elkaar alles, maar ze denken dat ze elkaar nog nooit ontmoet hebben. Ze zitten echter op dezelfde middelbare school. Wat doe je als de enige persoon die je echt vertrouwt niet is wie je denkt dat hij is?

De sterkste emotie doorheen het hele verhaal is verlies en het verdriet dat daarmee gepaard gaat. Het verdriet van Juliet omwille van het verlies van haar moeder is zo realistisch neergeschreven dat het je als lezer, of je het gevoel kent of niet doet er zelfs niet toe, meteen naar de keel grijpt. Ook Declans verhaal liet mij niet onberoerd. Wat mij erg aangreep, was het feit dat twee vreemden elkaar zo kunnen vinden in elkaar verlies en elkaar daar blindelings in gaan vertrouwen. De kracht van het verdriet wordt op die manier ook eens op een iets positievere manier belicht en gaf ook mij een sprankeltje hoop.

Dat dit verhaal ietwat zwaar ging uitvallen had ik gelukkig verwacht, met de thema’s rond rouw en verlies, maar de auteur slaagt erin het verhaal op de juiste momenten terug wat luchtig te maken zodat je niet in die neerwaartse spiraal terechtkomt. Na het dichtslaan van het boek was ik erg onder de indruk en zaten bij mij de emoties heel hoog, maar kon ik toch ook met een glimlach terugdenken aan Juliet en Declan en hun bijzondere band.

Voor mij is Brieven aan de duisternis een boek dat ik me nog heel lang ga blijven herinneren. Ik bewonder de durf van de auteur om een Young Adult te schrijven met zulke zware, realistische emoties en haar manier om de lezer na afloop toch ook een glimlach op het gezicht te toveren. Voor iedereen die zelf te maken heeft gehad met een zwaar verlies, zou dit boek kunnen troosten. Voor iedereen die het zelf nog niet heeft meegemaakt, biedt het een realistische kijk op verlies. Ik werd overrompeld, geraakt en draaide de allerlaatste bladzijde om met een glimlach op mijn gezicht…