De nimfen – Alex Michaelides (Lisa)

Mariana Andros raakt betrokken bij een moord op de universiteit van Cambridge. Dit heeft niets te maken met haar werk als groepstherapeute, maar met het feit dat de beste vriendin van haar nichtje Zoë het  slachtoffer is. Haar verblijf in Cambridge brengt gemengde gevoelens mee voor Mariana. Het is de plaats waar ze haar echtgenoot Sebastian leerde kennen, die ze een jaar geleden moest afgeven. Mariana is er al vrij snel van overtuigd dat professor Edward Fosca de moordenaar is. Hij lijkt onschendbaar, omdat hij zo geliefd is bij zijn studenten en het personeel. Zijn mysterieuze studiegroep van bloedmooie vrouwelijke studenten, doen toch wat alarmbellen afgaan bij Mariana. Voor ze het weet is ze helemaal in de ban van Fosca en zijn passie voor Persephone en haar reis naar de onderwereld. Als er een tweede lichaam wordt gevonden, lijkt dit ook in de richting van Fosca te wijzen. Voor ze het weet staat alles op het spel: haar reputatie, haar vriendschappen en misschien zelfs haar eigen leven.

Ik heb een zwak voor dark academia literatuur en was dan ook erg enthousiast toen ik hoorde over De nimfen van Alex Michaelides. Zijn debuutroman De stille patiënt werd warm onthaald door het publiek. Dit gaf me extra vertrouwen in zijn vaardigheden als schrijver. Hij is erin geslaagd om de typische sfeer van dark academia goed neer te zetten. Het is het verhaal zelf en dan vooral het einde, waar ik wat op mijn honger bleef zitten.

Ik had het gevoel dat er heel veel verhaallijnen werden geïntroduceerd, maar dat ze dan schijnbaar halverwege het boek werden vergeten. Hierdoor schoot de climax op het einde voor mij tekort. Ik heb geen probleem met een open einde als het gepast lijkt. Hier kreeg ik eerder het gevoel dat de schrijver zelf niet goed wist hoe hij sommige verhaallijnen moest afronden en dat hij ze daarom maar open liet. Het spijtige is dat het verhaal voor de apotheose niet slecht is. Mariana is een intrigerend personage en ik zou het niet erg vinden om andere verhalen met haar in de hoofdrol te lezen. Maar het einde zorgde voor een domper op de rest van het verhaal. Bij een thriller heb ik graag dat alle puzzelstukjes samen vallen. Hier had ik het gevoel dat er bij de puzzel verschillende stukjes zaten die helemaal niet bij de rest van de puzzel hoorden.