De geest en het meisje – Lucy Strange (Marloes)

Lieve Aggie,

Wat een bijzonder verhaal heb jij, zeg! Je laat de lezers, via de woorden van Lucy Strange in De geest en het meisje, meekijken met wellicht het meest roerige jaar uit je leven en maakt ze daarmee deelgenoten van alle ellende die jij moet doorstaan. Petje af.

We maken kennis met je wanneer je vader, de graaf, net is overleden. Je bent nog maar twaalf jaar en moet vanaf nu door het leven met de nieuwe graaf van Gosswater: neef Clarence. Helaas heeft hij andere plannen. Nog voor je vader goed en wel begraven is, word je uit het huis gezet en moet je naar je – volgens Clarence – ‘echte vader’: Thomas Walters de ganzenboer. Uit wraak neem je de Koningssteen mee naar je nieuwe huis: een klein hutje waar geen enkele vorm van rijkdom te zien is. Vanuit daar moet je je leven opnieuw vorm zien te geven, terwijl je eigenlijk nog niet eens gelooft wat er allemaal gezegd wordt. Is Thomas (alias: de dief) wel je vader? Wie is dan je moeder? Hoe moet je wraaknemen op Clarence?

Lucy Strange heeft je verhaal behoorlijk goed vormgegeven. Het is spannend, het verhaaltempo ligt hoog en alle gebeurtenissen ‘lezen lekker weg’. De enscenering van het verhaal is ook grotendeels geloofwaardig voor het lezerspubliek uit de 21^e eeuw. Jij leeft in 1899 in Engeland en wij lezen mee vanuit het jaar 2021. Er zijn geen auto’s, maar paarden met wagens en ook sommige beroepen waar jullie over spreken kennen wij niet meer. Bovendien is het verhaal heel beeldend beschreven. Strange schenkt veel aandacht aan hoe je omgeving eruit ziet, waardoor wij als lezer precies een beeld hebben van bijvoorbeeld Skeltereiland of zelfs van de mensen die jij ontmoet. Helaas kunnen we ons niet helemaal in deze wereld inleven, doordat de dialogen tussen jou en bijvoorbeeld Thomas, Clarence of later ook vriend Bryan niet helemaal passen bij de tijdgeest van toen. Ze klinken te modern. Dat betekent dat wij elke keer even uit het verhaal gehaald worden.

Gelukkig maakt het verhaaltempo veel goed. Je hebt een wonderbaarlijk verhaal vol mysteries en spannende momenten. Ik denk daarbij aan de zoektocht naar je moeder, de achtervolgingen van neef Clarence en je vastberadenheid het deel dat je ‘vader’ je achtergelaten heeft op te eisen. Af en toe gaat het bijna mis, maar meestal weet jij of iemand anders een oplossing te vinden. Als lezer leef je enorm met je mee.

Het verhaal is helaas niet altijd even geloofwaardig. Je maakt heel veel bijzondere dingen mee en een deel van die dingen passen mijns inziens niet helemaal bij een twaalfjarige. Je wordt namelijk wel heel erg vrijgelaten door bijvoorbeeld Thomas en je krijgt wel heel veel verantwoordelijkheden op je bordje. Het lijkt me niet heel realistisch, zeker gezien het feit dat je vanuit een situatie komt waarbij je nauwelijks tot geen eigen verantwoordelijkheid had. Bovendien krijgt de lezer regelmatig te maken met stereotyperingen die ‘te makkelijk’ zijn voor een verhaal. Denk bijvoorbeeld aan de grafdelver die je ontmoet, of de manier waarop je neef Clarence omschreven wordt. Deze mannen zien we in veel verhalen terug en daardoor worden ze voor mij wat ongeloofwaardiger. Moet een ‘boze en gemene’ neef er altijd zo uitzien? Moet hij altijd een hond als ‘Brutus’ bij zich hebben? Moet de grafdelver altijd zo zijn zoals hij bij jou in het verhaal was? Het zou spannender worden wanneer het juist ándere mensen waren.

Al met al mag de lezer denk ik in zijn handen knijpen dat hij niet in jouw situatie hoefde te leven. Het lijkt me pittig en erg spannend. De laatste hoofdstukken uit je verhaal laten zien hoe je deze periode probeert af te ronden; spannend! Dank dat je ons deelgenoot maakte.

Liefs,

Een lezer