Brandende meisjes – C.J. Tudor (Lisa)

Vijfhonderd jaar geleden werden er in de kleine parochie van Chapel Croft acht Protestantse martelaren levend verbrand. Dit is ook de plek waar er dertig jaar geleden twee tienermeisjes plotseling verdwenen. Op de kop toe pleegde de plaatselijke dominee er twee maanden geleden zelfmoord.

Dominee Jack Brooks wordt aangesteld als vervangende dominee in Chapel Croft. Ze hoopt er samen met haar tienerdochter Flo een nieuwe start te kunnen maken, na wat er in haar vorige parochie is gebeurd. Het geluk lijkt niet aan haar kant te staan. Want het lijkt alsof iemand vastberaden is om ervoor te zorgen dat niemand het duistere verleden van Chapel Croft vergeet. Tijdens haar eerste week in Chapel Croft ontvangt Jack al lugubere pakketjes en berichten. Haar dochter Flo ziet overal visioenen van brandende meisjes. De legende van het dorp zegt dat iedereen die de brandende meisjes ziet in levensgevaar verkeerd. Zijn het de visioenen of is hier toch iets meer aan de hand?

Jack is niet het stereotype van een dominee. Allereerst is ze een vrouw, wat al voor heel wat opschudding zorgt in het kleine dorpje. Daarnaast gedraag ze zich ook niet altijd hoe een dominee zich ‘hoort’ te gedragen. Haar dochter Flo probeert haar eigen plekje te vinden in het dorp. Het maakt het er natuurlijk niet makkelijker op dat haar moeder de dominee is. Het is interessant dat we het verhaal beleven vanuit de verschillende standpunten waarin het wordt verteld. Je hebt ook de verandering van perspectief nodig om het gehele plaatje duidelijk te krijgen.

C.J. Tudor moet nog een boek schrijven dat mij teleurstelt. Haar boeken zitten steeds vakkundig en gedetailleerd in elkaar. Je weet als lezer nooit waar het verhaal naartoe gaat. Wanneer de ontknoping van het verhaal uiteindelijk gebeurt, denk je: dat had ik moeten zien aankomen! Zeker als je gaat nadenken over alle hints die C.J. Tudor op subtiele wijze doorheen het verhaal laat vallen.

Brandende meisjes is gebaseerd op Protestantse martelaren verbrandingen. C.J. Tudor weet haar fictie altijd zo te schrijven alsof het allemaal echt gebeurd zou kunnen zijn. Dit maakt het natuurlijk alleen maar onheilspellender. Ze is al snel een must read auteur voor me geworden.