Interview met Pamela Sharon over ‘Wie ik gisteren was’

Vandaag trap ik de blogtour af rond Wie ik gisteren was, het nieuwe boek van Pamela Sharon. Gisteren kon je al mijn recensie en die van alle andere bloggers vinden, maar vandaag geeft Pamela Sharon een kijkje in haar hoofd…

Wat zijn volgens jou de grootste gelijkenissen tussen De geur van groen en Wie ik gisteren was? En wat zijn de grootste verschillen?

Na het schrijven van De geur van groen ben ik meteen begonnen aan een ander YA-verhaal. Iets totaal anders wat best ver van mij af lag. Het laatste wat ik namelijk wilde was dat mijn volgende boek op mijn eerste zou lijken. Dit speelde zo erg in mijn hoofd dat dit verhaal zo ver af ging liggen van wie ik ben dat ik er uiteindelijk mee gestopt ben.

Bij Wie ik gisteren was heb ik in mijn achterhoofd gehouden dat het een ander boek moest worden dan De geur van groen maar wel van ‘mij’ moest blijven, een onderwerp dat dicht bij me ligt of wat me bezighoudt.

De grootste gelijkenissen zijn denk ik de manier waarop ik familie en de onderlinge band van mensen omschrijf. Ik hou van het schrijven van interactie tussen mensen. Ook vind ik het schrijven van bepaalde gedachtegangen interessant. Waarom neemt een personage een bepaalde beslissing?

In beide boeken staat een zeventienjarig meisje centraal, en hoe zij omgaan met hun leven. Maar dat doen ze beiden op een andere manier.

De grootste verschillen zie je terug in de verhaallijn. De geur van groen was een ‘kleiner’ en intiemer verhaal. In Wie ik gisteren was gebeurt er meer. Er zijn twee verhaallijnen en er zit meer actie in. Het boek is ook een stuk dikker omdat ik veel meer wilde vertellen.

Wat was je grootste inspiratiebron voor dit verhaal?

Een paar jaar geleden was ik op vakantie in Mauritius. Ik was op een prachtig eiland met de mensen waar ik van hield en had net mijn eerste boek geschreven. Alles was perfect en toch klopte er iets niet. Bij thuiskomst kwam ik erachter dat ik een burn-out had. Ik kon helemaal niets meer en moest verplicht rust nemen wat ik heel moeilijk vond. In die periode heb ik me heel vaak afgevraagd hoe het zou zijn als dit je leven zou zijn. Dit stond aan de basis van dit verhaal.

Het gamegedeelte is gebaseerd op otome games, dit zijn op verhalen gebaseerde games voornamelijk gericht op vrouwen, die razend populair zijn in Japan. Meisjes raken echt verslaafd aan dit soort spelletjes en geven er heel veel geld aan uit. Het is een nieuw soort verslaving waar nog niet zo heel veel over bekend is. Dit gegeven intrigeerde me tot het creëren van een online game waar Yara zichzelf in verliest maar waar niets is wat het lijkt. Voor deze wereld liet ik me inspireren door series als Black Mirror en The X-Files.

Net zoals in je vorige boek, vertrek je hier vanuit een soort beperking, een probleem waar jonge mensen mee moeten dealen en moeten leven. Waarom schrijf je graag over zulke dingen?

Ik schrijf over de dingen die me dwars zitten, of waar ik iets over wil vertellen. Dat kan een beperking zijn zoals in De geur van groen of een chronische ziekte zoals in Wie ik gisteren was.

Ik hou van boeken die me aan het denken zetten of die me anders naar bepaalde dingen laten kijken en die schrijf ik zelf ook het liefst.

Evol, de game waar het hoofdpersonage zichzelf in verliest, is voor Yara een escapisme, iets waar ze naartoe vlucht om de realiteit te vergeten. Hoe belangrijk denk je dat dat is voor jongeren?

We leven in een samenleving waar niets is wat het lijkt. Jongeren krijgen via social media een realiteit te zien die niet bestaat, in mijn ogen is dit ook een vorm van escapisme. De drang hebben om te willen voldoen aan het perfecte plaatje zodat je niet langer jezelf hoeft te zijn.

Online gaming zoals bijvoorbeeld Fortnite heeft ook een sociaal aspect omdat je contact legt met andere spelers waardoor het een nieuwe realiteit wordt, een wereld waar je kunt zijn wie je kunt zijn.

Heb je zelf een plek, persoon, ding.. waar je naartoe vlucht als de realiteit te veel wordt?

Ja! Ik heb gemerkt dat ik hier heel gevoelig voor ben. Ik kan mezelf verliezen in social media, series op Netflix en natuurlijk schrijven en lezen. Het  gaat bij mij in vlagen, op dit moment speel ik heel veel Animal Crossing. 😉

Welke boodschap wil je je lezers meegeven met dit verhaal? Wat hoop je dat ze onthouden?

Het is voornamelijk aan de lezer om mee te nemen uit het verhaal wat hij/zij nodig heeft. Ik hoop dat dit boek ervoor zou kunnen zorgen dat er meer begrip is voor chronische ziektes maar dat is nogal pretentieus. Ik hoop dat lezers het boek dichtslaan met het gevoel dat ze zich hebben kunnen onderdompelen in de wereld van Yara, en iets meer inzicht hebben in hoe het is om chronisch ziek te zijn.

Net zoals in De geur van groen gebruik je vlotte taal met enkele prachtige poëtische zinnen die de lezer aan het denken zetten. Zo creëer je extra diepgang. Hoe belangrijk vind je dat in een YA-boek?

Het is vooral iets waar ik zelf heel erg van hou. Soms word ik daar ook wel in teruggeroepen tijdens de redactie. Dan krijg ik opmerkingen als ‘prachtige zin maar ik snap niet wat je bedoelt?’. Ik kan nog wel eens doordraven in filosofische gedachten.

Ik ben van mening dat jongeren geregeld onderschat worden en dat YA- boeken ze juist aan het denken kunnen zetten. Maar het is geen verplichting; lezen moet vooral ook leuk zijn en als jij blij wordt van een romantische fantasie dan is dat ook helemaal goed. Het is voornamelijk iets wat ik zelf graag schrijf en lees.

Hoe lang schreef je aan dit verhaal?

De redactie heeft ongeveer een half jaar in beslag genomen. Het schrijven van het boek zelf ook zoiets denk ik? Dus bij elkaar een jaar maar meestal speelt een verhaal al veel langer in mijn hoofd en ben ik al jaren van te voren bezig met het maken van aantekeningen.

Het einde van Wie ik gisteren was lijkt te suggereren dat er een vervolg komt… Klopt dat?

Haha. Een aantal mensen hebben me dit nu al gevraagd. In principe is het een stand-alone maar net als Cora uit Wie ik gisteren was zeg ik nooit nooit. 😉

Zijn er al nieuwe ideeën voor een boek?

Er zijn altijd ideeën! Op dit moment schrijf ik een voorleesverhaal voor een bundel die in het najaar uitkomt, en werk ik aan een thriller voor volwassenen.

Ook ben ik begonnen aan een nieuwe YA die gaat over de cancel culture onder jongeren. Dus ja, ik ben nog wel even bezig.

De blogpost van morgen is van Selected Rebels en kan je hier terugvinden!