Een zelfgekozen einde – Jesse Bering

Soms zijn er van die boeken die je omwille van een heel persoonlijke reden wil en bijna moet lezen. Omdat ze je blijven roepen, je aandacht blijven trekken en continu door je hoofd spoken, net als het onderwerp. Een zelfgekozen einde was voor mij zo een boek, maar voor ik over dit boek vertel en uit de doeken doe wat het met me deed, wil ik het volgende aan jullie vertellen:

1. Dit is wellicht mijn meest persoonlijke recensie en blogpost tot nu toe.
2. Als je gevoelig bent voor emotionele content raad ik je aan niet verder te lezen.
3. Geen zorgen, ik ben oké.

Een goede twee jaar geleden werd mijn leven volledig overhoop gehaald toen mijn vader zichzelf van het leven beroofde, meer bepaald op maandag 28 november 2016. Ik weet nog heel goed waar ik toen was, wat ik aan het doen was en hoe mijn moeder voor de deur stond om me het te komen vertellen. Die ingrijpende gebeurtenis veranderde mijn leven veel sterker dan ik ooit had verwacht (ik ben nogal van het optimistische type dat gelooft het leven volledig zelf in handen te hebben, haha. You’re right…). ‘Gelukkig’ ben ik iemand die gemakkelijk kan praten en dat ook relatief gemakkelijk doet, maar toch ben ik de afgelopen maanden en jaren mezelf een heel aantal keer tegengekomen en heb ik momenten beleeft waarop ik mezelf niet herkende.

Al deze dingen hebben ertoe geleid dat, toen ik Een zelfgekozen einde voor het eerst voorbij zag komen in de verschijningsbrochure van de uitgever, het voelde alsof dit boek ‘speciaal voor mij’ zou gaan verschijnen. Ik ben iemand die actief zoekt naar manieren om met de situatie om te gaan, van dag tot dag, maar soms lukt dat beter dan op andere dagen. Wat als dit boek me zou kunnen helpen?

Toen ik het boek ontving, heeft het toch nog een tijd geduurd voor ik erin durfde beginnen. Zou ik het aankunnen? Komt het wel uit vandaag, met het idee dat ik morgen weer fris in de les moet zitten? Uiteindelijk bereikten we 28 november 2018 en wist ik dat ik het genoeg had uitgesteld: tijd om eraan te beginnen.

En ik ben ontzettend dankbaar dat ik het heb gedaan. Bering vertelt zijn eigen verhaal afgewisseld met wetenschappelijke onderzoeken en feiten, zonder te oordelen over de daad of de personen die ertoe overgaan. Dat vond ik enorm ‘aangenaam’ om te lezen omdat ik zelf heb gemerkt dat er in onze maatschappij wel over wordt geoordeeld. Veel te snel zelfs. Maar de auteur doet dat dus niet en dat maakte dat ik mij welkom voelde in zijn verhaal.

Veel mensen hebben al ontzettend veel van de dingen tegen me gezegd die ik in het boek terugvond, maar ze zo zwart op wit zien staan verschilt enorm van goede raad te horen krijgen. In eerste instantie vond ik het vooral confronterend, hoewel de auteur hiervoor waarschuwt aan het begin, maar achteraf bekeken is dat voor mij een manier die wel werkt. Mezelf confronteren met de realiteit zorgde er hier voor dat ik er op een andere manier tegenaan kon kijken en mezelf durfde openstellen om de vraag ‘waarom?’ heel lichtjes, beetje bij beetje, los te laten. Dat punt heb ik uiteraard nog niet bereikt, maar ik was na het lezen van dit boek wel in staat om op een heel andere manier met mijn eigen gedachten om te gaan. In plaats van woede en verdriet was er ook een heel klein beetje plaats voor begrip en misschien zelfs voor empathie. Ik besefte meer en meer wat voor tunnelvisie er ontstaan is bij mijn vader en dat zijn beslissing helemaal niet om mij of mijn familie draaiden.

Verwacht van dit boek niet dat het alle pijn zal wegnemen, het verdriet zal doen verdwijnen of je gedachten zal opvegen, maar het biedt je wel de ruimte om je eigen ideeën te ordenen en een andere blik te werpen op de gedachten van de persoon die overgaat tot zelfdoding. Geef het vooral de tijd om binnen te komen en durf ook over je eigen beeld hierover te twijfelen en dit bij te stellen als je dat nodig vindt, zonder je daarover te schamen. Creëer een veilige plaats om met jezelf en anderen in dialoog te gaan. Daar kan dit boek je zeker en vast bij helpen.