Gewoon leven – Luc Descamps

Romy is vijftien en leidt een doodnormaal leven. Ze vindt de andere meisjes van haar klas maar saaie bakvissen die de hele tijd zitten te roddelen over jongens en trekt alleen op met haar beste vriend Seppe. Haar normale leven wordt overhoop gegooid wanneer thuis de sfeer omslaat en haar veilige gevoel thuis verdwijnt. Haar ouders zijn al weken gespannen en ze voelt dat er iets aan de hand is. Maar haar ouders houden hun lippen stijf op elkaar en Romy heeft de moed niet te vragen wat er aan de hand is.
En dan gebeurt er iets wat Romy nooit had verwacht, bijna voor onmogelijk had gehouden: ze wordt verliefd. Elke keer wanneer ze hem ziet, lijkt het wel alsof een kikker gekke sprongen maakt in haar buik.
Alles bij elkaar is Romy’s leven ineens ingewikkeld geworden… heel ingewikkeld.

Luc Descamps bracht met Gewoon leven zijn 50^e (!) boek uit. Dit is volgens de auteur zelf zijn meest persoonlijke boek tot nu toe. Daarover vertelde hij alles op de zeer intieme, maar hartverwarmende boekvoorstelling in oktober (een sfeerverslag vind je hier terug). Ik hoop uiteraard dat aan dat lijstje nog eens 50 boeken mogen worden toegevoegd. Maar wat vond ik van dit boek?

Wat mij al vanaf de eerste pagina opviel, is hoe echt Romy is. Een vijftienjarige meid die op haar manier probeert de wereld en mensen om haar heen te begrijpen en zelf deel uit te maken van deze draaiende planeet, is voor velen onder ons een herkenbaar gevoel. Ze vecht met alledaagse dingen, heeft kritiek op wat er om haar heen gebeurt, maar weet dat ze altijd terecht kan bij haar ouders die voor haar klaarstaan. Dat realistische en menselijke dat Romy uitstraalt, zorgt ervoor dat je als lezer als het ware met Romy meewandelt tijdens het verhaal en soms zelf Romy wordt. Ook de emoties die zij en haar omgeving ervaren, komen aan, soms heel erg hard, en lieten mij niet onberoerd.

De plaats die vriendschap en liefde krijgen in dit toch zware verhaal brengt de nodige positiviteit om het verhaal verteerbaar en leesbaar te maken, zonder het gevoel te krijgen dat je wordt opgeslokt. Je leeft heel erg mee en gaat zelf door de rollercoaster van emoties die Romy’s leven is geworden, maar wordt niet overrompeld door een zwarte duisternis. En dat maakt dit boek voor mij zo sterk. Ons leven zit vol lichtpuntjes, als we ze maar willen zien. Dat is vooral Seppes rol, de beste vriend van Romy. Hij zorgt ervoor dat Romy de moed niet laat zakken en blijft doorgaan met haar leven. Want zelfs in haar situatie is dat het enige wat je kan doen: gewoon leven… Seppe was zelfs voor mij even een raadgever die ik op sommige momenten zelf ook kan gebruiken. Want als het moeilijk wordt om al het moois te bewonderen, was hij er ook voor mij.

Na het dichtslaan van het boek ben ik een halfuur bewegingsloos blijven zitten om alles te laten bezinken. De emoties drongen zeer diep binnen, zorgden voor een krop in mijn keel, maar ik bleef toch hoopvol achter. Dit boek heeft mij doen glimlachen om alle banale dingen die Romy zich aantrekt, maar ook een traan doen wegpinken bij de familiale liefde en vechtlust die illustreren dat elke tegenslag ook iets moois met zich meebrengt: verbondenheid en pure liefde.