In de maneschijn – M.J. Arlidge (Marloes)

Voorspelbaar maar o-zo-spannend

 Wie de thrillers van M.J. Arlidge kent, weet inmiddels dat de verhalen super spannend zijn, ook al zijn ze niet conform unieke opbouwschema’s. Zo ook In de maneschijn. De nieuwe thriller rondom het leven van rechercheur Helen Grace bewandelt wederom het klassieke pad van de te hard werkende rechercheur met de te nieuwsgierige journaliste. Tegelijkertijd beloopt ze ook opnieuw het pad van het succes: In de maneschijn is een serieuze pageturner!

Melanie en Tom zijn met z’n tweetjes aan het kamperen wanneer Tom plotseling verdwijnt. Melanie weet zich geen raad en slaat alarm. Helaas is het te laat. Tom wordt, doorboord met pijlen, hangend aan een boom teruggevonden. Dat is ook het moment dat Helen in actie komt. Samen met haar collega’s probeert ze de gruwelijke moord op Tom op te lossen. Daarbij wordt ze lichtelijk tegengewerkt door de overactieve en pittige journaliste Emilia. Al snel blijkt de tijd te dringen: Tom is niet het enige slachtoffer dat door de boogschietende moordenaar gemaakt zal worden.

Wie wil kan voldoende aanmerken op de thriller van Arlidge. Het boek bevat allesbehalve een originele opbouw en is veelal ronduit clichématig. Dit hangt nauw samen met de overbekende typeringen in het verhaal. De pittige ietwat opdringerige journaliste Emilia zie je in menig thriller en ook de te hard werkende Helen is niet nieuw voor de lezer. De klassieke kunstgreep waarbij Arlidge steeds weer van personage wisselt en cliffhanger na cliffhanger produceert is er eentje uit de oude doos en ook de locaties zoals het bos of een ander donker gebied getuigen niet echt van creativiteit. Noem daarbij de plot vol bizarre wendingen, inclusief een schijndader die halverwege het verhaal opgepakt zal worden, en de soms toch wel ongeloofwaardige gebeurtenissen en de kritiek is compleet.

Zo gezien lijkt In de maneschijn een thriller die je ver bij je vandaan moet leggen. Gelukkig is dat helemaal niet het geval! Juist door de plotwendingen, de cliffhangers en de donkere locaties wordt het verhaal al snel een verhaal dat je niet weg kunt leggen. Arlidge slaagt erin het complete verhaal eerlijke over de stemmen van de personages te verdelen en op die manier weet hij de aandacht van de lezer vast te houden. Ook de achterliggende thematiek, hoewel die pas tegen het einde openbaart, is daarbij van positieve invloed: Arlidge kiest een thema dat gemakkelijk scoort. Dit, in combinatie met de bekende thrillerstructuur, maakt dat je als lezer niet alert hoeft te zijn op verhaallagen en structuren. Waar dit enerzijds verdooft en de speurtocht kan doen afzwakken, kan het anderzijds heerlijk zijn en zorgen voor leesplezier en genot.

Met In de maneschijn lijkt dit laatste vooral aan de orde. Als lezer moet je niet gaan voor diepe structuren, bizar complexe complotten of goed uitgewerkte thema’s. Je moet gaan voor een avondje gruwelen en genieten van de benauwende momenten in de thriller. Wanneer je daarop focust, vind je in dit boek meer dan vijfhonderd pagina’s heerlijk verhaal en kun je tegen het einde niet anders concluderen: het was gruwelijk spannend.