Spiegel – Cara Delevingne

Red, Leo, Rose en Naomi zijn allemaal buitenbeentjes op school: ze zijn anders waardoor ze nergens echt bij lijken te horen. Hun leven is niet bepaald makkelijk, tot ze elkaar leren kennen. Muziek blijkt een gemeenschappelijke factor te zijn en al snel vormen ze een echte band ‘Mirror, Mirror’. Ze hebben hoge verwachtingen van hun toekomst en het leven lijkt hen een stuk makkelijker af te gaan nu ze elkaar hebben. Tenminste tot Naomi bewusteloos ui de Theems wordt gehaald en in coma beland in het ziekenhuis. De politie klasseert de zaak als een zelfmoordpoging van een wanhopige tiener die zich nergens thuis voelt, maar Red voelt dat er veel meer achter zit. Wat volgt is een zoektocht die niet enkel Reds wereld op zijn kop zet, maar ook die van Leo, Rose én Naomi. Want wat had Naomi te verbergen? En vooral: waarom wisten haar beste vriendin van niets?

‘Niets zal ooit meer zijn zoals het was, want een gebroken spiegel kan nooit meer worden gemaakt.’

 We kennen Cara Delevingne van heel andere dingen dan boeken. Haar acteercarrière breidt zich nog steeds uit en ze vertolkt de ene rol na de andere. Maar hier besloot ze het over een andere boeg te gooien. Naast acteren laat ze zien dat ze ook in staat is om een ijzersterke coming-of-ageroman te schrijven die blijft nazinderen.

Natuurlijk schept zo’n naam op de cover ergens (bewust of onbewust) verwachtingen. Daarbij komt dat het boek een erg opvallende cover heeft en er in de boekhandel tussenuit springt dankzij de felle kleurencombinatie. Ook de social media-campagne die voorafging aan de verschijning van Spiegel triggerde mijn nieuwsgierigheid. Ik zag het boek zo vaak voorbijkomen op Facebook en Instagram dat ik benieuwd werd of deze hype ook mij kon bekoren.

Hoewel ik niet extreem fan ben van de cover, moet ik wel toegeven dat de achterflap me koude rillingen bezorgde. Ondanks dat er weinig tekst opstaat, voel je meteen de sfeer van het verhaal en kruipt die ene zin onder je huis. Ook de slingers aan de voorkant, waar tekst blijkt in te staan, zorgden ervoor dat ik meteen ging lezen.

‘Los van elkaar waren we chaotisch, van God los, verdwaald, aan het wachten tot dit gedeelte van ons leven voorbij was zodat we echt konden gaan leven, vrij konden zijn.’ (p. 42)

Na de eerste pagina’s voelde ik al aan dat dit een heel heftig, rauw en eerlijk verhaal zou worden. Het sterke aan een coming-of-age, als die goed is uitgewerkt toch, is de pijnlijke zoektocht naar een eigen identiteit. In dit verhaal hebben de hoofdpersonages het daar enorm moeilijk mee en ik denk dat dat gevoel van nergens bij horen en niet weten wie je bent voor iedereen wel herkenbaar is. Misschien niet in die mate van de personages in het boek, maar iedereen weet hoe het is om op te groeien en jezelf te leren kennen.

Opvallend aan het vertelperspectief is dat er eigenlijk vier hoofdpersonages zijn, maar het verhaal volledig wordt verteld vanuit het standpunt van Red. Vaak zie je bij meerdere hoofdpersonages dat elk personage afwisselend aan het woord komt, maar hier gebeurt dat niet. Langs de ene kant vond ik dit gemakkelijk weglezen omdat je niet moet nadenken over hoe het andere personage diets eerder heeft beschreven, maar je gewoon het verhaal van Red kan volgen en toch alle andere lijnen meekrijgt. Langs de andere kant had misschien kunnen zorgen voor nog meer diepgang, maar dat heeft dit boek niet nodig.

Ik heb van begin tot einde genoten van dit boek dat las als een trein. De personages lieten mij niet los tijdens, tussen en na het lezen. Als ik niet aan het lezen was, was ik vaak nog aan het denken aan Red of Naomi en wat er allemaal gebeurd kon zijn. De emoties en personages zijn levensecht en maken van dit boek wat het moet zijn: een prachtige coming-of-ageroman die onder je huid kruipt en elke lezer weet te raken.