De drietand, de heks en de draak – Christopher Paolini (Valérie)

Eragon heeft zijn handen vol met alle verantwoordelijken die komen kijken bij het oprichten en uitbouwen van een nieuwe nederzetting aan de voet van de Arngor. Deze heeft als doel het stichten van een nieuwe generatie Drakenrijders en tegelijk ook een nieuwe generatie draken, want ondanks het feit dat er eieren zijn, zijn er in al die tijd nog geen jongen uit gekomen. Hiervoor moet hij compromissen sluiten en samenwerken met Urgals en elven en is het lot hem niet altijd gunstig gezind.
Gelukkig kan hij steeds rekenen op zijn grote steun en toeverlaat Saphira en de wijsheden van de eldunarí.
Als kruidenvrouw Angela hen plots met een bezoekje vereerd, is dat zowel interessant als verontrustend voor Eragon. En dan is er nog het verhaal van Vêrmund de draak die Ilgra en de Skgaro-clan teisterde.
Elke bezoeker of gebeurtenis roept vragen op die nog niet beantwoord kunnen worden, maar wel nieuwe inzichten opleveren. Toch is het allesoverheersende gevoel op het einde van zijn geestelijke reis die van hoop. Hoop voor de toekomst.

De drietand, de heks en de draak is een nieuw verhaal dat aansluit op de Erfgoed-serie (Eragon, Oudste, Brisingr en Erfenis).
Deze keer beleeft Eragon zelf geen grootse avonturen, maar door middel van een visioen, een biografie en een oud Urgal-verhaal, trekt hij lessen uit de belevenissen van anderen, zonder zelf de nederzetting te verlaten.

Het is een rustig verhaal dat lekker weg leest en eenvoudig te begrijpen is ondanks de vreemde woorden. De lijst met vertalingen achteraan in het boek verklaart elk woord in zowel ‘de oude taal’, de dwergentaal als in de taal van de Urgals.
Het wekt wel meteen een winters gevoel op. Het liefst van al wil je je gezellig in de zetel nestelen, al dan niet voor een knapperend hardvuur, met een warm dekentje en een kop thee of warme chocolade.

Christopher Paolini heeft naar mijn gevoel erg op safe gespeeld met dit verhaal. Het is geen slecht boek, maar het daagt je als lezer niet echt uit om het vervolg te willen lezen. Hier mis ik het om geprikkeld en uitgedaagd te worden, om méér te willen weten.
Ik heb ook na het lezen geen idee welke kant het verhaal uit zou kunnen gaan. Dus hoop ik dat mijn vrees ongegrond is en dat het vervolg geen slap afkooksel of een onnodig uitrekken is van een verhaal dat eigenlijk al uitverteld is…

De illustraties in het boek per hoofdstuk zijn door Paolini zelf getekend, en dat is wel een meerwaarde. Ook de landkaart van Alagaësia vooraan in het boek is er één in kleur! Dat kom je zeker niet vaak tegen.