Tot later – Luc Descamps

De dertienjarige Jonas is een vrolijke, spontane jongen die positief in het leven staat. Wanneer net na zijn dertiende verjaardag een tragisch ongeluk een einde maakt aan zijn leven, blijft er in het leven van zijn ouders, familie en vrienden een grote leegte achter.

Voor Jonas zelf ligt het anders. Hij neemt de lezer mee en biedt hem een inkijk in de dertien jaar die zijn leven telde. Alle mooie, emotionele en droevige momenten komen aan bod, maar dankzij de humor van Jonas wordt het nergens zwaar. Acht jaar na het ongeluk keren we terug naar Jonas en de plaats waar hij op dat moment is. Samen met hem kijken we naar zijn familie en vrienden, die het nog elke dag moeilijk hebben en aan hem denken, maar desondanks doorgaan met hun leven. En natuurlijk naar Jonas zelf…

Voor de oplettende lezer zal het eerste deel van Tot later bekend in de oren klinken (of voor de lezer die het voorwoord doorneemt natuurlijk). Dit deel verscheen eerder als Hart van goud en vertelt enkel het verhaal van de Jonas net na het ongeluk die terugblikt naar zijn dertienjarige leven. Het tweede deel, Tot later, is nieuw materiaal waarin we terugkeren naar Jonas, maar acht jaar na het noodlottige ongeval.

Op de achterflap staat het volgende vermeld:
‘Voor iedereen die ooit iemand heeft verloren, voor iedereen die iemand mist, is Tot later een bron van troost, inspiratie, en vooral van hoop… veel hoop.’

Ik kan enkel beamen hoe waar dit is. Door het verlies van mijn vader is mijn leven enorm veranderd, maar de manier waarop Jonas de lezer meeneemt en met je praat is dit boek zo anders dan alle andere boeken over rouw, verwerking en verdergaan met je leven. Vaak lezen we zulke verhalen vanuit het standpunt van de achterblijvers, maar Descamps besluit het met Jonas over een andere boeg te gooien. En met succes.

Door Jonas zijn verhaal te laten vertellen vanuit zijn ervaring, creëert Descamps een soort zacht briesje dat alles net een beetje lichter maakt in alle duisternis en tussen de zware thematieken. Wanneer Jonas terugkijkt naar zijn ouders en zijn zus hoopt hij vooral dat ze door kunnen gaan met hun leven. Niet dat ze hem vergeten, maar dat ze hun leven kunnen leven zoals ze dat willen zonder dat zijn overlijden hen daarin belemmert. Deze hoopvolle boodschap dringt diep door bij de lezer en zorgt ervoor dat mensen die zelf een dierbaar iemand hebben verloren stilstaan bij hun eigen verlies. Stilstaan en reflectie zorgen ervoor dat dit verlies misschien sneller een plaatsje krijgt waardoor je weer verder kan. Hoewel het verhaal in Tot later af en toe zijn gevoel voor realiteit een tikkeltje verliest door te zweverig te worden (over waar Jonas terechtkomt, hoe dat gebeurde, hoe hij andere doden wil ‘begeleiden’…), vallen deze passages in het niet door het vertrouwde en warme gevoel dat Jonas uitstraalt.

Tot later is in alle opzichten een bijzonder boek dat veel mensen een boodschap van hoop kan brengen in donkere tijden.