Maan – Lucinda Riley (De zeven zussen #5)

In het vijfde deel over de zusjes maken we kennis met Tiggy, een personage waar we in de eerste vier boeken relatief weinig over te weten kwamen. Dat maakt haar verhaal, dat begint in Schotland, des te interessanter. Ze vertrekt na de dood van haar vader naar de afgelegen bossen om te doen wat ze het liefst doet: werken met dieren. Ze komt terecht op het landgoed van Charlie Kinnaird, die haar erg integreert, maar haar ook gemengde gevoelens geeft. Wanneer ze Chilly leert kennen, komt ze zonder dat ze het beseft, voor het eerst in aanraking met haar afkomst. De verhalen van de oude man leiden haar naar het Spaanse Granada om het spoor van de zigeunergemeenschap van Sacromonte te volgen. Ze blijkt een bijzondere gave te bezitten…

Wat valt er nog te zeggen over deze reeks wat ik niet eerder zei? Bijzonder weinig, maar desondanks meen ik het nog steeds net zo hard als de eerste keer: wat een fantastische boeken schrijft Riley! Ik heb erg genoten van de voorgaande delen, hoewel het vierde deel naar mijn gevoel wel net iets minder sterk was dan de rest (maar nog steeds dik vijf sterren waard). Maar Maan overtreft alles.

Tiggy is een teruggetrokken vrouw die op haar eigen manier omgaat met de dood van haar adoptievader. Ze zoekt de rust en de stilte op om zichzelf terug te vinden en richt ze op haar grote passie: dieren. Haar verdriet uit ze door te zorgen voor de bijzondere katten op het landgoed van Charlie. De manier waarop Tiggy zich zo sereen terugtrekt met haar verdriet en het uit door voor anderen te zorgen, is erg mooi en breekbaar neergezet door Riley. Als lezer kijk je erg naar Tiggy op omdat ze op bijna elk moment de rust zelve blijft en geen woede nodig heeft om haar verdriet een plaats te geven.

Wanneer ze Chilly ontmoet, voel je de Spaanse verhaallijn op gang komen van het moment dat hij begint te spreken. Misschien komt het door de aantrekkingskracht die Spanje op mij heeft, maar het verhaal van Lucía, die in de flashbacks de hoofdrol krijgt, is verreweg het beste van de vijf boeken. We volgen haar vanaf haar jeugd en hoe ze opgroeit als lid van een zigeunergemeenschap. Al snel is duidelijk hoe moeilijk die mensen het hadden want iedereen stond klaar met vooroordelen. Maar wanneer Lucía danst, is alles anders. De liefde die zij voelt voor muziek en dans is in elke letter van haar verhaal voelbaar en zorgt ervoor dat ze volledig tot leven komt. Ook haar moeder heeft een bijzondere rol in dit verhaal en de liefde tussen moeder en dochter, ondanks de zware jaren, is hartverwarmend.

Hoewel ik elke keer blij was om iets te leren over Tiggy, is het vooral Lucía die mijn hart veroverde; eerst als jonge danseres die leeft voor haar passie, daarna als opgroeiende jonge vrouw die zichzelf verliest in het succes en op het eind als volwassene, die zoveel dingen heeft meegemaakt, maar zo’n mooie vrouw is geworden. De Spaanse sfeer, de dansers en muzikanten zijn een bont gezelschap die samen een prachtige sfeer creëren die het hele verhaal lang voelbaar is en die de lezer volledig in zijn greep heeft. De afwisseling met de nuchterheid van Tiggy en haar gecompliceerde leven op het landgoed zorgen voor een eerlijk evenwicht dat van Maan een topboek maakt.

Bij het omslaan van de laatste bladzijde, blijf je opnieuw helemaal in stukjes achter want wat volgt is een zwart gat en… een enorme nieuwsgierigheid naar het zesde zusje: Electra. Kunnen we de tijd alvast even doorspoelen naar de verschijning van Zon?