Just don’t mention it – Estelle Maskame (Marloes)

Lieve Tyler,

Tuurlijk mocht er ook een deel komen waarin jouw verhaal opgetekend wordt. Dat is logisch. Na zoveel delen vanuit het andere beeld, was het jouw beurt. Je kreeg ruim 440 pagina’s de ruimte in Just Don’t Mention It. En in die bladzijden hebben we je zeker beter leren kennen, geloof me. Maar nu ben ik aan de beurt.

Volgens mij is dit de plek om mij aan het woord te laten. Ik heb je heel veel te zeggen, Tyler. Toen ik je in het begin ontmoette, snapte ik maar weinig van je verhaal. Je vertelde me dingen over het verleden – dingen die ik kon begrijpen – en dingen over het heden – één grote warboel. Je leek wel twee verschillende personages en zeker hoe je je in het heden gedroeg, kon ik niet waarderen. Ik vond je bovendien veel te fragmentarisch vertellen. Het ging alleen maar over feestjes, drugs, alcohol en liefjes. Jij bent toch veel meer dan dat? Doordat je die andere kant niet vertelde, werd het verhaal zelfs wat onsamenhangend.

En toch, op één of andere manier, trok je verhaal de aandacht. Wellicht was het de manier waarop je jezelf liet zien. Je schuwde beide kanten: je vroegere ik en je harde klootzakkerige ik van nu. Zonder dat je het letterlijk zei, werd voor mij duidelijk dat je masker in het heden slechts een gevolg was van de verschrikkelijke opvoeding die je genoot in het verleden. Een vader die je mishandelt; erger kan haast niet. Mede door jouw goede vertellen kon ik wel begrijpen wat er in je om moest gaan. Je stelde je gevoelens en gedachten open voor ons en dat heb je goed gedaan.

Helaas kon ik tot ver in het boek geen waardering krijgen voor het verhaal in het heden. De manier waarop je omgaat met je stiefzus Eden is uitermate cliché en ook je gedrag naar je vriendin en je handelen op de feestjes vind ik wel heel erg algemeen. Dit zie je zo verschrikkelijk vaak; het had spannender en mooier gekund. Dit veranderde wel een beetje toen je meer en meer met Eden omging. Zij ontlokte je ware ik en dat zorgde voor een mooi omslagpunt in het verhaal. Hoewel de verloop ervan nog steeds voorspelbaar was, kwam er een ander focuspunt: jouw problematiek.

Wellicht is dat dan ook de reden dat ik je verhaal op één of andere manier graag heb gelezen. Je laat op een mooie manier, ondanks het feit dat je ons wel een wat simpel bestaan hebt voorgeschoteld, zien hoe cruciaal een veilige omgeving is.

Dankjewel,

Je lezer.