Lezer/auteur/uitgever aan het woord

Ook in 2019 willen wij al onze boekenliefde met jullie delen! Maar wij zijn niet de enigen die helemaal in de ban zijn van verhalen. Daarom geven wij graag het woord eens aan iemand anders. Vandaag is dat auteur Xander Jongejan!

Wie is Xander Jongejan
1) Koffie of Thee; want…
beiden, want soms heb ik behoefte aan koffie en soms aan thee. ’s Ochtends een paar stevige espresso’s en ’s middags een flinke kop muntthee.
2) Ochtend of avond; want…
ik beschouw mezelf als een avond- én een ochtend mens. De middag is eigenlijk het minste dagdeel. Nadeel van de avond is dat er geen einde aan komt en nadeel van de ochtend is dat hij er al zo vroeg is (klinkt eigenlijk meer als een avondmens…).
3) Pretpark of Dierentuin; want…
naar geen van beiden ga ik graag. Als ik moét kiezen, kies ik de dierentuin, vooral omdat een pretpark een omgekeerde dierentuin is.
4) All In-hotel of tentje; want…
hotel. Afzien doe ik op de squashbaan, niet op een dun matje tussen koude tentdoeken en het geluid van zuchtende buren naast me.
5) Rekenen of taal; want…
taal, want taal is fantasievol en letterlijk onberekenbaar. Bij taal is 1+1 vaak 2, maar ook wel 3 of 4 of 17 of 359. Bij rekenen is 1+1 altijd 2.

Het boek van Xander Jongejan
Inhoud
De tafel van Tarzan gaat over een klein gezin, waarin de leden (vader, moeder, zoon) het moeilijk vinden om contact te maken en lief te hebben. Ieder heeft zijn eigen problemen, waardoor echt contact niet mogelijk lijkt. Moeder is een eiland. Vader zoekt het buiten de deur. Zoon is alleen. Gelukkig heeft hij zijn oma en zijn kat Tarzan. Maar Oma wordt ziek en Tarzan wordt aangereden. En wie is die Joop? Het loopt niet goed af. Tot wat telt al dit drama op?

Wanneer schreef je het boek?
Ik schreef het boek in vijf jaar. Dat moest tussen de bedrijven door, want gezin en werk en vrienden kregen ook mijn aandacht. Dus vrijdagnacht en zaterdagnacht, als iedereen slaapt, was ik vaak aan het werk. Dat klinkt romantisch (en dat is het ook wel), maar het betekent ook dat het wat lang duurt. Een roman schrijven is moeilijk, van zichzelf al, laat staan als daarnaast een leven is met wensen en behoeften en verplichtingen. Daarom ben ik trots dat het boek bestaat en dat het gekocht, geleend en gelezen kan worden.

Waarom schreef je het boek?
Omdat ik dit voelbaar wou maken: het onvermogen van mensen in een gezin om contact te maken. Het drama van een handvol mensen dat elkaar dag in dag uit in de weg zit op een paar vierkante meter, terwijl ze het niet weet te veranderen, vind ik fascinerend. Wat ik ook graag wou doen, is begrijpen waarom een vader een affaire begint. En hoe een jong kind zich voelt in warrige omstandigheden. Van Dis noemt dat verplaatskunde, we verplaatsen ons in anderen. Lezers doen dat, schrijvers ook. Het resultaat van mijn verplaatskunde is een donker verhaal met een lichte kant, een verhaal over echte mensen met serieuze problemen en hier en daar een wrange grap.

Waarom moet iedereen je boek lezen?
Ik merk dat het boek lezers raakt. Sommigen houden het niet droog. Dat vind ik fijn om te horen, dat mijn verhaal dat doet en dat lezers ervoor open staan geraakt te worden. Als je een verhaal wilt lezen over eenzaamheid in gezelschap lees dan De tafel van Tarzan.