Er is liefde na de dood – Sarah Adler

Toen Millie haar bejaarde bestie beloofde dat ze haar zou herenigen met de vrouw op wie ze bijna tachtig jaar geleden verliefd was, had ze nooit gedacht dat het hiertoe zou komen: dat ze met drie eetlepels as van mevrouw Nash in haar rugzak van Washington D.C. naar Key West zou reizen. Maar Millie is vastbesloten om haar vriendin een symbolisch lang en gelukkig te geven, voordat het (echt) te laat is. Nadat door een computerstoring haar vlucht is geannuleerd, moet Millie noodgedwongen meerijden met Hollis Hollenbeck, een eveneens gestrande kennis. Hollis gelooft zéker niet in lang en gelukkig – symbolisch of anderszins – en maakt duidelijk dat hij zich niet kan voorstellen dat Millies plan goed afloopt. Maar voor iemand die zogenaamd niets heeft met romantiek, is Hollis wel erg geïnteresseerd in de succesvolle afloop van hun reis. En hoe dichter ze bij hun bestemming komen, hoe meer Millie moet toegeven dat deze trip misschien niet alleen over het liefdesverhaal van mevrouw Nash gaat, maar ook over dat van haarzelf.

Er is liefde na de dood valt niet per se op door de bijzondere kaft of korte inhoud, maar misschien wel door de bizarre titel. Mij sprak het alleszins aan!

We volgen in het verhaal voornamelijk Millie, die koste wat het kost wil geloven in liefde die alles overwint. Dat maakt haar in het begin een tikkeltje naïef, maar ergens ook zo echt en realistisch. Als lezer heb je meteen een klik met haar en duim je mee voor een goede afloop en hereniging van mevrouw Nash en haar jeugdliefde. Doorheen het verhaal wordt het verhaal van Millie af en toe onderbroken door korte stukjes flashback die zich afspelen in het verleden en het verhaal vertellen van Rosie (mevrouw Nash) en Elsie (haar jeugdliefde): hoe ze elkaar hebben leren kennen, hoe ze verliefd werden en hoe ze uiteindelijk uit elkaar zijn gedreven. Die stukjes vond ik, vooral in het begin, absoluut overbodig en haalde me telkens uit het verhaal, maar eenmaal over de helft raakten ze me meer. Je krijgt een duidelijker beeld over hun liefde, die even mooi als hartverscheurend was.

Hollis is een welkome toevoeging aan het verhaal en een goed evenwicht voor Millie. Hoewel ik Millie absoluut hilarisch vind en enorm genoten heb van de humor die Adler in het hoofdpersonage heeft gestoken, is deze grumpy tegenover Millies sunshine ook zeker te smaken. De realistische, ietwat somberdere kijk op de wereld en de liefde vormen een zwaar tegengewicht voor Millies optimisme, maar dankzij Hollis ontstaan er sterke dialogen en een goede chemie tussen beide personages.

Er is liefde na de dood is voor mij geen boek dat meteen erg opvalt, maar wel een verhaal dat uitblinkt dankzij de humor in de vertelstijl en het leuke gebruik van onder andere de trope grumpy versus sunshine. In zijn geheel niet ontzettend origineel, maar de roadtrip geeft het verhaal wel een aangenaam leestempo en maakt van dit boek een fijn, luchtig verhaal voor tussendoor. Ik ben benieuwd naar meer werk van Adler.