When it’s real – Erin Watt (gastrecensie door Irene)

De bekende 19-jarige zanger Oakley Ford heeft miljoenenfans en volgens de roddelkanalen al tientallen harten gebroken. Iedereen smult van zijn escapades. Een nieuwe hit blijft sinds een paar jaar uit door zijn imago. Niemand minder dan Vaughn Bennett wordt ‘gecast’ om mee te werken aan een beter imago van Oakley. Ze is gewoon een meisje en juist dat gewone wordt gezien als iets fantastisch. Het enige wat ze hoeft te doen is zich voordoen als zijn nieuwe vriendin.

Menig lezer zal Erin Watt kennen van de bekende serie De Royals. Inmiddels is ook When it’s real goed ontvangen. Dezelfde kenmerkende vlotte en humoristische stijl herken ik van eerdergenoemde serie. When it’s real leest hierdoor ook vlot en erg prettig. Na een honderdtal bladzijden ben je op een derde van het boek, maar naar mijn idee is er dan nog weinig voorgevallen. Wat betekent dat voor de rest van het verhaal?

Het enigszins voorspelbare verhaal rolt zich daarna vloeiend uit en vanaf dat moment zal het voor de lezer weinig uitmaken dat het verhaal trager op gang kwam. Op lezerssites zijn voornamelijk hoge waarderingen en zeer enthousiaste reacties te zien. Geef de lezer eens ongelijk met zo’n verhaal met liefde en drama. Helaas zat ik er zelf minder in. En toch… toch is het verslavend. Je blijft lezen en als je niet leest, blijf je er aan denken.

De verhaallijn van Oakley en Vaugn is niet ontzettend origineel. Meerdere boeken met deze lijn heb ik gelezen en toch ben ik deze verhalen niet zat. Hoe fijn is het als verhalen wel (wat) drama bevatten, maar nog veel meer liefde? De grens tussen nep en werkelijkheid is eerst goed te onderscheiden, maar wordt (uiteraard) minder. Wat mij betreft zit daar het beste punt van Watt.

De gevoelens van Vaughn en Oakley spatten op verschillende momenten van de bladzijden af, zo echt is het geschreven. Daarnaast zijn hun gevoelens naar elkaar toe niet van de ene op de andere bladzijde veranderd, dat gaat geleidelijk aan. Dat je gedurende het hele verhaal vanuit beide perspectieven leest, komt nog beter over.

Aan het einde wordt de lezer nog getrakteerd op een portie drama. Fijn, want na drama worden sommige dingen beter. Ik moet bekennen dat ik me wel een klein beetje heb gestoord aan de personages. Ook in dit boek worden berichtjes over en weer gestuurd, maar wanneer een bepaalde situatie ontstaat, wordt er op geen enkele manier contact met elkaar gezocht. De media worden direct geloofd, terwijl de hoofdpersonages pretenderen elkaar te kennen.

Na alle lovende reacties lijkt mijn leeservaring bijna het boek onderuit te halen. Los van een paar gedachtegangen heb ik mij weer goed vermaakt met een boek van Erin Watt. Heel begrijpelijk dat dit boek zo goed is ontvangen door het gros van de lezers. De boeken van Watt zijn inderdaad ongelooflijk verslavend.