De liefdesbrieven van Abelard & Lily – Laura Creedle (Marloes)

Een gebroken sneeuwvlok

 In 1117 werd Abelard verliefd op zijn leerlinge Héloïse. De twee, hevig verliefd, beginnen een briefwisseling die uiteindelijk bewaard is gebleven. De brieven, geheel in de middeleeuwse stijl – emoties beschreven binnen de strenge conventies die toen heersten – vormen een belangrijke basis voor De liefdesbrieven van Abelard & Lily, geschreven door Laura Creedle. De bijzondere roman beschrijft het verhaal van twee zeer speciale jongeren: Lily en Abelard.

Het verhaal begint op het moment dat ADHD’er Lily in de klas, met iemand uit de klas naast haar, een tussenwandje kapot maakt. Ze komt erachter dat de mededader Abelard is, een jongen wie ze in haar jonge jaren met een lunchtrommel heeft geslagen. Beide jongeren krijgen straf en dat is het begin van een groeiend contact tussen Abelard en Lily.Terwijl Lily worstelt met haar ADHD, haar slechte cijfers en haar spijbelgedrag op school en haar ‘weggelopen’ vader, worstelt Abelard met zijn Asperger. De jongeren, beide bekend met De brieven van Abelard & Héloïse zoeken steun bij elkaar. Een broze, maar tegelijkertijd prachtige, relatie begint.

 Bijzonder in deze roman is de uitwerking van de relatie tussen Lily en Abelard. Creedle maakt veelvuldig gebruik van intertekstualiteit in de gesprekken tussen Abelard en Lily. Daarbij verwijst ze naar de brieven tussen Abelard en Héloïse in 1117. Deze brieven waren afstandelijk, in de termen van nu, en pasten precies bij het verleden.
De toonzetting in de brieven past echter ook bij Lily en Abelard. Beide jongeren zijn uniek door hun stoornissen en hun relatie is dan ook in alles ‘anders’. Waar Lily moeite heeft met op tijd komen, kan Abelard het niet hebben wanneer iemand/iets later is dan gepland. Waar Lily zeer spontaan is en met enige regelmaat dingen zegt die ze eigenlijk niet wilde zeggen, heeft Abelard moeite met contacten leggen en wil hij het liefst niet dat iemand in zijn buurt komt.

Toch zie je de jongeren langzaam naar elkaar toe groeien en dát is iets wat deze roman eveneens sterk maakt. Creedle krijgt het voor elkaar een onmogelijke liefde mogelijk te maken, op haar eigen manier. Als lezer voel je de spanning tussen de twee jongeren, zonder dat ze de hele tijd aan elkaar zitten, veel zoenen of een intieme relatie beginnen. Het zit hem juist in kleine dingen, zoals het gedrag van Lily: ze doet haar uiterste best op tijd te komen bij Abelard, omdat ze weet hoe moeilijk hij het vindt. Ze gaat daarbij haar eigen grenzen over.

De roman is in het begin niet sterk vormgegeven als het gaat om de uitwerking van Lily’s ADHD en haar dyslexie. De auteur laat Lily wel vertellen óver de moeilijkheden die ze heeft, maar als lezer voel je de problemen niet echt. Verderop in het boek wordt dit beter. Lily overkomt dingen die je als lezer kunt begrijpen. Pas dán kun je haar onmacht ook echt voelen.
Tegen het einde van de roman lijkt deze thematiek even te floreren. Creedle stelt het gebruik van medicatie of het doen van ingrepen om de ADHD te ‘minderen’ ter discussie: in hoeverre verlies je je eigen ‘ik’ wanneer je alles met operaties of medicijnen wegdrukt? Ben je jezelf nog wel? Wegen de voordelen op tegen het verlies van een deel van jezelf? Het geeft in ieder geval voldoende stof tot nadenken!