De laatste halte – Wendy Brokers

Vier jongeren die elkaar amper kennen, zullen op één week tijd verder naar elkaar toegroeien dan ze ooit hadden gedacht. Een allesingrijpende gebeurtenis zal hun pad kruisen en hun leven voorgoed veranderen. Twee jongens, Jonas en Ralph, en twee meisjes, Loïs en Naima, zullen tijdens hun werkweek naar Londen met school getuigen zijn van een terroristische aanslag. Aangezien ze toevallig in hetzelfde groepje worden ingedeeld, zijn hun levens vanaf dat moment onlosmakelijk met elkaar veranderen.

Soms kunnen je verwachtingen van een boek voor je het begint te lezen zo hard verschillen met het boek zelf. Ik dacht dat ik met De laatste halte een spannende thriller in mijn handen had, maar het echte genre van dit verhaal valt niet zo eenvoudig te classificeren onder één bepaalde noemer.

In het begin van het boek ergerde ik me wel een beetje aan het feit dat ik niet in de verwachte thriller terecht was gekomen. Ik maakte kennis met vier totaal verschillende tieners die op het eerste zicht niets gemeen leken te hebben en met z’n vieren een gek groepje vormden. Het feit dat ze met school een weekje naar Londen gingen, creëerde het gevoel een eenvoudige YA te lezen. Maar schijn bedriegt.

Als snel ontstaat er bij de lezer sympathie voor alle vier de hoofdpersonages. Dat ze zo van elkaar verschillen, maakt het alleen maar interessanter om alles vanuit de wisselende perspectieven te kunnen bekijken. Zoals de lezer later ook zal merken, hebben de personages elk een bijzondere en zware achtergrond die ervoor zorgt dat ze elk op hun eigen manier naar de dingen om hen heen kijken.

Maar net deze achtergrond brengt hen ongevraagd dichter bij elkaar. En pagina na pagina raakt de lezer meer en meer gehecht aan deze vier bijzondere tieners. De auteur slaagt erin de emoties zo realistisch neer te schrijven dat ze je niet onberoerd zullen laten. En dat mag je bij dit boek vrij letterlijk nemen. Ik ben zelf, gelukkig, nog nooit getuige geweest van een terroristische aanslag, maar ik had het gevoel dat ik elke seconde zelf heb meegemaakt. De paniek, de angst en vooral het instinct van overleven spatten van de bladzijdes af en raakten me diep. Ook het gevoel van wanhoop en verlies zijn zo echt, zo menselijk en o zo herkenbaar dat ik het niet droog kon houden. Ik huil zelden bij een verhaal, maar deze rauwe emoties overvielen me volledig.

De manier waarop de gruwel ervoor zorgt dat de vier hoofdpersonages elkaar toch vinden, zorgt voor een positieve ondertoon in het verhaal en het gevoel dat haat nooit liefde kan overwinnen. Het pure gevoel van hoop dat Jonas, Ralph, Loïs en Naima uitstralen zijn bewonderenswaardig, maar roepen vooral respect op en doen me sterk denken aan alle teksten die op tv passeerden op 13 november 2013 vanuit Parijs, 22 maart 2016 vanuit Brussel, 14 juli 2016 vanuit Nice, 19 december vanuit Berlijn, 22 mei vanuit Manchester en die waarschijnlijk ook aanwezig waren bij alle andere aanslagen die duizenden levens hebben verwoest, getekend en voorgoed veranderd. Laat de haat niet winnen. Waar liefde is, verliest de haat. Altijd.

Een aanslag zal altijd een heftig onderwerp zijn, maar doordat de lezer het volgt vanuit de ogen van vier tieners komt het verhaal des te harder aan. De laatste halte is een boek dat je aan het denken zet over wat er echt toe doet in het leven, maar ook over hoe snel alles kan veranderen. Maar vooral over de kracht van vriendschap en liefde.