Het moois dat we delen – Ish Ait Hamou

In Het moois dat we delen volgen we Soumia, een moslimmeisje dat een zware rugzak met zich meedraagt. Ze heeft fouten gemaakt met niet te overzienbare gevolgen en slaagt er niet in dat los te  laten. Dan is er ook nog Luc, een oudere man die op zijn beurt gebeurtenissen uit het verleden geen plaats kan geven. Beide mensen staan op een kruispunt in hun leven: accepteren ze wat er is gebeurd en gaan ze verder of blijven ze hangen in het verleden? Wanneer ze  voor het eerst tegenover elkaar staan, blijkt dat hun levens meer met elkaar verbonden zijn dan ze ooit hadden kunnen vermoeden…

Ish Ait Hamou is voor veel lezers geen onbekende meer. Met Hard Hart, Cécile en Als je iemand verliest die je niet kan verliezen drong hij diep door in hun hart en telkens bracht hij een prachtig, rakend verhaal dat je na het lezen nog niet loslaat. Het moois dat we delen sluit hier naadloos op aan.

Wat misschien wel het meest bewonderenswaardig is aan Ish Ait Hamou is hoe hij zijn eigen achtergrond (zijn Marokkaanse afkomst) gebruikt om een boodschap van verdraagzaamheid, hoop en liefde te verspreiden. Het grote bereik dat hij heeft dankzij zijn bekendheid wordt op die manier voor een nobel doel gebruikt: het stukje bij beetje mooier maken van de harde wereld waarin wij leven.

Het verhaal van Soumia is nog steeds brandend actueel. Haar achtergrond zorgt ervoor dat heel wat vooroordelen de kop opsteken en dat haar aandeel in een terroristische aanslag bewezen wordt geacht. Het mooie aan dit boek is dat de auteur niet inzoomt op de gebeurtenissen zelf, maar kijkt naar het effect op het leven van Soumia, haar vader en haar broertje. Wat doet zo’n beschuldiging met een mens en zijn naasten? De breekbaarheid van het verhaal, hoe klein de auteur zo’n grote boodschap kan maken om te vangen op papier, zorgt ervoor dat Het moois dat we delen blinkt in al zijn eenvoud.

Verlies, woede en vergeving zijn belangrijke thema’s die een plekje krijgen in het verhaal en die naar de voorgrond worden geschoven in het verhaal over Luc. Door beide personages een stem te geven en Soumia en Luc rechtstreeks tegenover elkaar te zetten, creëert de auteur een wereld waarin verdraagzaamheid en loslaten essentiële, maar aanwezige begrippen zijn. Als iedereen de tijd zou nemen om dit boek te lezen, zouden er zonder twijfel minder gevallen van racisme en discriminatie optreden.

Ish Ait Hamou raakt de lezer opnieuw met het pijnlijke, rauwe en harde verhaal over Soumia en Luc, waarin belangrijke onderwerpen zoals verlies en vergeving ervoor zorgen dat de lezer na het dichtslaan van het boek blijft nadenken over het verhaal. Krachtig in al zijn eenvoud en zonder twijfel een boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben.