De Zeven Zussen: Storm – Lucinda Riley

Maia en haar vijf zussen komen na de plotselinge dood van hun vader samen in hun ouderlijke huis dat gelegen is aan het Meer van Genève in Zwitserland. Ze werden alle zes door Pa Salt geadopteerd toen ze nog baby waren en krijgen na zijn dood allemaal een briefje met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst en geboorteplaats.
Na een traumatische ervaring op zee, laat de twee zus in de rij Ally haar grootste hobby voor wat het is en besluit ze de aanwijzing van haar overleden adoptievader te volgen. Hierdoor belandt ze in Noorwegen en in een verhaal met muziek in de hoofdrol. Maar hoe meer Ally te weten komt, hoe meer vragen er ontstaan. Wat wil haar vader haar vertellen? En wat moet ze in hemelsnaam in Noorwegen doen?

Na het eerste deel bleef ik stomverbaasd achter. Ik was echt onder de indruk van het prachtige verhaal over verlies, de zoektocht naar geluk en de zusterliefde tussen de zes hoofdpersonages. Natuurlijk hoopte ik uit de grond van mijn hart dat deel twee net zo mooi zou zijn.

Ally is een heel ander type dan Maia. Haar verhaal brengt ons naar Noorwegen, een land waar ik op het eerste moment nogal weinig voeling mee leek te hebben. Daardoor had ik het in het begin even moeilijk omdat ik bij Maia dat gevoel met Brazilië wel onmiddellijk had. Maar doorheen het verhaal ging ik net zoveel van Noorwegen houden als ik voordien hield van Brazilië en sloot ik Ally, net zoals Maia, in mijn hart.

Ook Ally’s geschiedenis verhult een tragisch liefdesverhaal waar ik oprecht mee heb meegeleefd. Ik koos onbewust zelfs partij en vond het vreselijk hoe bepaalde wendingen uitdraaiden voor mijn favoriete personages. Ook de tragedies die Ally in haar persoonlijke leven te verwerken krijgt, brachten mij echt van mijn stuk. Het verlies van haar vader was een zware klap, maar na haar traumatische ervaring komt er nog heel wat bagage bij in haar al zware rugzak. Maar ik heb zoveel respect voor Ally en de manier waarop ze omgaat met haar verdriet. Ze is een echte doorzetter en blijft vechten voor haar leven. Wat haar vader haar heeft bijgebracht, is één van de dingen die ik nooit meer ga vergeten uit deze boeken: je mag je tijd niet verdoen met rouwen en eeuwig verdriet hebben want je leven gaat voort en dat is uiteindelijk het allermooiste cadeau wat je hebt.

Na het dichtslaan van het boek bleef ik weer ontredderd en sprakeloos achter. Ik zat zo diep in het verhaal dat ik alles om me heen vergat. Wat een prachtige reeks tot nu toe. En eigenlijk ben ik heel erg nieuwsgierig naar het volgende boek. Gelukkig hoef ik daar niet zolang op te wachten want in april verschijnt deel 3!