Scharlakenrode magie – Cassandra Clare (Marloes)

Beste mevrouw Clare,

De afgelopen dagen heb ik me beziggehouden met uw nieuwste boek Scharlakenrode magie. U schreef het met hulp van Wesley Chu en u geeft aan dat de basis van het verhaal van Magnus en Alec al in eerdere boekenseries gelegd werd. Het moest geen problemenboek worden, maar een stoer fantasyboek. Ik denk dat het laatste zeker gelukt is.

Wie Scharlakenrode magie leest, komt in een gespreid bedje. Net als in uw andere boeken schept u een wereld vol fantasierijke figuren. Magnus, een benedeling en tevens heksenmeester, krijgt een relatie met schaduwjager Alec. Net als in veel clichéromans lijkt dit vanaf het begin gedoemd te mislukken: de relatie lijkt onmogelijk door de tegenstellingen tussen enerzijds de benedelingen en anderzijds de schaduwjagers.

Hoewel ik de keuze voor deze twee hoofdpersonages begrijp – ze zijn immers elkaars tegenbeelden en ze zorgen gegarandeerd voor een spannend verhaal – vind ik de keuze wel wat jammer. Op deze manier slaat u eigenlijk direct de clichéweg in die ik eerder beschreef. Het geeft u zeker de kans een spannend verhaal op te zetten, maar ik vind dat u dat element te weinig uitwerkt om het echt recht te doen.

Uw verhaal wordt op een andere manier wel spannend. Al snel blijkt dat de romantische reis van Magnus en Alec verstoord wordt. Tessa, een vriendin van Magnus, komt plotseling langs en zij brengt Magnus een levensgevaarlijke boodschap: vind de leider van sekte de Scharlaken Hand. Het is een sekte met demonaanbidders en de Spiraalraad verdenkt Magnus ervan de oprichter en leider van de sekte te zijn. Om zijn onschuld te bewijzen moet hij op onderzoek uit. Samen gaat hij met Alec op pad, in de richting van Italië.

De plotontwikkelingen binnen de soms wat expliciet opgedragen queeste die u vervolgens in uw boek plaatst, zorgen voor heel veel actie en maken Scharlakenrode magie op geen enkel moment saai of onaantrekkelijk. Hoewel diverse plotwendingen écht te verwachten zijn, doen ze de plot niet echt pijn. Als lezer accepteer je makkelijk dat zoiets erbij hoort en lees je gespannen door.

Iets wat helaas wel schadelijk is voor het geheel, lijkt de manier waarop u wederom het spel met goed en kwaad introduceert. Menig schrijver, en ook u, gebruikt het middel om onverwachte wendingen uit de hoge hoed te kunnen toveren en de lezer op dwaalsporen te zetten. Helaas lijkt de magie van het middel in dit verhaal een beetje uitgewerkt. Als lezer zie je mijlenver van te voren aankomen hoe het spel zich in de loop van de plot gaat ontwikkelen, waardoor het echte verrassingselement uitblijft. Zelfs u weergave van de personages en de beschrijvingen rondom de personages laten al een beetje zien wat er gaat gebeuren.

Bovendien is de vertelstijl niet altijd even prettig te lezen. Ik weet niet of dit aan uw eigen zinsbouw lag, of dat de ‘schuld’ ligt bij de vertaler van het verhaal, maar het boek staat redelijk vol met kromme constructies als ‘Ik zat te denken om als we in Rome zijn, even bij het Romeinse Instituut langs te gaan.’ De leesbaarheid van het verhaal neemt hierdoor sterk af en het roept hier en daar ergernis op.

Maar goed, dat terzijde. Uw boek is, en dat zullen velen vast met mij eens zijn, een goed opgezet en spannend verhaal dat geheel past binnen de stijl die we van u gewend zijn. U lijkt op safe gespeeld te hebben met deze constructie en dat zou waardevol kunnen zijn. Toch hoop ik dat u in een volgend deel meer buiten de gebaande paden durft te treden, om nog meer voorspelbaarheid te voorkomen. Laat Magnus en Alec eens een nieuwe of andere wereld betreden of laat ze in aanraking komen met iets wat nog geen enkele lezer of luisteraar aan had zien komen. Wellicht wordt de serie Vloeken uit het verleden dan de unieke serie waar ik eigenlijk op gehoopt had.

Met vriendelijke groet,