Een boek ligt er echt niet zomaar… (Marloes)

Ruim een jaar geleden rondde ik het manuscript voor Blijf nog even af. Ik verstuurde het naar diverse uitgeverijen en wachtte vervolgens op reacties. Het werd geaccepteerd en het zou een boek worden. Ik was dolgelukkig! Echter, wie denkt dat het grootste werk dan gedaan is, heeft het mis! Deze week een kijkje in de keuken (deel 1) van Blijf nog even!

Blijf nog even ontstond onder de douche! In mij borrelde een verhaal en dat verhaal moest eruit. Ik wist alleen nog niet goed hoe. Tijdens die douchebeurt vielen steentjes langzaam op hun plaats en ontstond een verhaallijn waarvan ik wist dat ik er mee verder wilde werken. Fleur en Rowell zouden centraal staan.

Fleur werd, zonder dat ik het echt wist, geboren. Zij moest, vanaf het moment dat ze ziek werd, de lezer laten ervaren hoe het is om te moeten knokken en telkens weer stapjes terug te moeten zetten. Echter, zij moest niet negatief worden! Het leven is leuk, ook al moet je stapjes terug. Haar kracht en haar positieve blik moest de boodschap worden die zij uit moest stralen.

Tegelijkertijd ontstond Rowell, een heel speciaal persoon. Hij is een jongen die niet voldoet aan de standaard en dat is moeilijk in deze maatschappij. Hoe kan hij overleven? Hoe kan hij zichzelf zijn in een maatschappij die andere dingen van hem verlangt? Hoe voelt hij zich?

Langzaam groeiden deze twee jongeren in mijn hoofd en beleefden ze samen een verhaal. Positief? Ik denk het wel. Emotioneel? Jazeker. Indrukwekkend? Waarschijnlijk ook. Niet in de eerste plaats vanwege het feit dat Fleur en Rowell overal op kunnen duiken. Op school, in het bedrijfsleven, in je dorp of stad. Iedereen kent wel iemand die op Fleur lijkt en iedereen heeft weleens een Rowell gezien. Liep je misschien snel voorbij? Sloot je je ogen voor wat gebeurde? Of hielp je juist en was je een steun? Tegelijkertijd zijn het twee doodgewone jongeren die midden in het leven staan. Is het niet heel onterecht dat juist zíj zulke dingen meemaken? Wellicht wel, maar het is de realiteit.

Letter voor letter kwam Blijf nog even op papier en dat ging niet zonder slag of stoot. Ik schreef hoofdstukken en legde ze vervolgens even weg. Even dreigde ik er mee te stoppen toen mijn gezondheid meer aandacht vroeg. Blijf nog even leek onafgemaakt te blijven liggen. Toch borrelde het, het verhaal moest eruit. En toen ik me beter voelde, maakte ik het af.