De crash – Freida McFadden

Tegan is acht maanden zwanger, alleen en probeert wanhopig om haar leven op de rit de krijgen. Terwijl ze onderweg is naar haar broer, rijdt ze recht op een sneeuwstorm af. Gestrand op het platteland van Maine vraagt Tegan zich af of ze geen enorme fout heeft gemaakt. Dan wordt ze gered door een stel dat haar onderdak biedt. Maar er klopt iets niet. Tegan moet er alles aan doen om zichzelf en haar ongeboren kind te redden.

Freida McFadden is ondertussen een vaste waarde geworden binnen het thrillergenre, en met De Crash bewijst ze opnieuw waarom haar boeken zo verslavend zijn. Hoewel dit verhaal iets anders aanvoelt dan haar vorige boeken, blijft haar handelsmerk duidelijk aanwezig: spanning, psychologische spelletjes en onverwachte wendingen die je op het verkeerde been zetten.

Het grootste deel van het verhaal speelt zich af op één plek, wat voor een gevoel van beklemming zorgt. Toch slaagt McFadden erin om die beperkte ruimte juist te gebruiken om de spanning op te voeren. De personages zitten letterlijk en figuurlijk vast, en dat voel je als lezer in elke scène.

Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit Tegan, met af en toe een korte blik vanuit Polly. Die afwisseling werkt goed: doordat beide personages de werkelijkheid op hun eigen manier zien, ontstaat er een gelaagdheid die typisch is voor McFaddens thrillers. Ze speelt met perceptie, herinneringen en wantrouwen — en dat maakt dat je voortdurend twijfelt aan wie of wat je moet geloven.

Zoals altijd leest het boek ontzettend vlot. McFadden heeft een schrijfstijl die je moeiteloos door de hoofdstukken trekt, waardoor je “nog één hoofdstuk” blijft zeggen tot je ineens aan het einde bent. De actie blijft dit keer wat meer op de achtergrond, maar de onderhuidse spanning maakt dat ruimschoots goed. Het is een trager opgebouwde thriller, maar daardoor misschien juist realistischer en intenser.

Er zijn niet veel personages, maar dat stoorde me helemaal niet. Integendeel: het beperkte aantal zorgt ervoor dat de focus volledig op de psychologische spanning ligt. Hier en daar was er wat herhaling, maar het stoorde me niet genoeg om het ritme te breken.

En dan het einde — want zoals altijd bij Freida McFadden komt er weer een twist die je niet zag aankomen. Ze weet je net op tijd op het verkeerde been te zetten en het verhaal met een verrassende klap af te sluiten.

Kortom: De Crash is opnieuw een sterk staaltje van McFaddens talent om spanning te creëren met minimale middelen. Iets minder actie dan in haar vorige boeken, maar de onderhuidse dreiging en de claustrofobische sfeer maken het absoluut de moeite waard.